روزنامه صهيونيستى هاآرتص در واكنش به سخنان دكتر محمود احمدى نژاد اعتراف كرد كه ايران توانايى تقويت جايگاه خويش را دارد و نگرانى خاصى از تحريمهاى اقتصادى يا نظامى ندارد متن كامل اين مقاله كه در نداى قدس وابسته به جهاد اسلامى فلسطين، ترجمه شده است، در پى مىآيد: دادهها و اطلاعاتى كه در پى مىآيد مىتواند به فهم دشوارى اعمال تحريمهاى اقتصادى عليه ايران كمك كند:
در اوايل 2006 حجم مبادله بازرگانى بين ايران و چين حدود 8 ميليارد دلار مىرسيد و تا پايان اين سال حجم آن به 10 ميليارد دلار خواهد رسيد.
خط لوله انتقال گاز از ايران به هند 10 ميليارد دلار هزينه در بر خواهد داشت و حجم زيادى از نيازمندى هند را از گاز تأمين خواهد كرد.
روسيه هم تا چندى ديگر آخرين مراحل عقد قرار داد يك ميليارد دلارى فروش سلاح به ايران را به پايان خواهد رساند.
افزايش قيمت نفت هم ايران را به يكى از كشورهاى ثروتمند تبديل كرده است كه مىتواند مبالغ قراردادهايش را نقداً بپردازد و كشور را به سوى شكوفايى اقتصادى پيش ببرد.
رهبران اين كشور معتقدند كه در وضعيت بسيار خوبى به سر مىبرند به نحوى كه مىتوانند پيشنهاد ميانيجگرانه روسيه را در مورد پرونده هستهاى ناديده بگيرند. زيرا مىتواند روى وتوى چين عليه هر نوع قطعنامه بين المللى كه منجر به تحريم ايران گردد، اعتماد كند.
در جبهه داخلى نيز ايران مىتواند از آزادى عمل خويش لذت ببرد. انتخابات رياست جمهورى توانست راهى را كه از سه سال پيش آغاز شده بود به پايان رساند. و محافظه كاران اكثريت در اين كشور از شوراى شهر گرفته تا قوه مقننه و مجريه را به دست گيرند.
با توجه به اين قدرت – كه اصلاحگرايان در به وجود آمدن آن سهيم مقصر هستند – احمدى نژاد مىتواند به راحتى اسرائيل و آمريكا را به باد ناسزا بگيرد، كورههاى آدم سوزى را زير سؤال ببرد، و پيشنهاد بازگشت يهوديان را به اروپا بدهد بدون آنكه اين سخنان تأثيرى در جايگاهش در ايران به وجود آورد.
در حقيقت رئيس جمهور ايران اكنون داخل چارچوبى از حكومت قرار گرفته كه رهبر انقلاب آنرا تعيين مىكند.
جايگاه ايران از ديد كشورهايى چون روسيه و چين كه صاحب حق وتو هستند و نيز از نگاه كشورهايى ديگر همچون ژاپن، هند و پاكستان كه از اين حق برخوردار نيستند اين حقيقت را به اثبات مىرساند كه غرب از گزينههاى حقيقى براى تهديد ايران و جلوگيرى از دستيابى اين كشور به تسليحات اتمى نيست. و اين تهديدها چه حقيقى باشند و چه ساختگى راه به جايى نمىبرند.
اين طرز تلقى كاملاً واقعى است و تا زمانى كه سازمانهاى بين المللى مانند آژانس بين المللى انرژى اتمى و شوراى امنيت سازمان ملل در دو نوع اتفاق نظر و تفاهم در مورد نحوه حل و فصل مسئله اتمى ايران محصور و گرفتار هستند راهى از پيش نخواهند برد.
يكى از دو تفاهم دور از ذهن باقى گذاردن رهبرد نظامى است، نبود يقين كامل در مورد تلاشهاى هستهاى ايران و درس گرفتن از جنگ عليه عراق مهمترين انگيزهها و دلايل حاميان اين نظريه هستند.
دومين تفاهم موجود در چارچوب حمايت چين و روسيه از ايران است زيرا با توجه به روابط ويژه اقتصادى تهران با اين دو كشور نمىتوان روزنهاى براى موفقيت تهديد به تحريم اقتصادى پيدا كرد.
البته در اين چارچوب نبايد تجربه آمريكا در استفاده و همكارى با ايران در آرام كردن اوضاع عراق براى فراهم كردن زمينه خروج خود از اين كشور را فراموش كرد.
طى دو هفته گذشته زلماى خليل زاد تلاش فراوانى براى يافتن يك مذاكره كننده ايرانى كرد اما نتوانست راهى به جايى برد و اين خود نشان از احساس قدرتى است كه ميان ايرانيان است.
اگر از تمامى اين مسايل هم بگذريم تسليحات اتمى ايران از نگاه اروپا، روسيه و چين تنها به عنوان ناقض توازن جهانى نگريسته مىشود نه يك تهديد مستقيم و آنى.
اين موضع دقيقاً در نقطه مقابل مواضع اسرائيل است كه از نقص و برهم خوردن توازن قوا چندان متأثر نمىگردد همانطور كه در مورد مسابقه تسليحات اتمى هند و پاكستان متأثر نشد و اصولاً معاهده منع انتشار تسليحات اتمى را امضا نكرده است، اما فعاليتهاى اتمى ايران را تهديد مستقيمى عليه خود و تنها عليه خود مىداند.
اينجا علت ديگرى هم براى پشت كردن جهان به خواستهاى اسرائيل وجود دارد، زيرا جامعه جهانى به پرونده اتمى ايران به عنوان يك مشكل تنها براى اسرائيل مىنگرد، اين حقيقت دشوارىها را براى بسيج جهانى مشترك عليه ايران افزايش مىدهد، و هرگاه كه اسرائيل اين مسئله را پيش كشيد، پرداختن به مسئله ايران دورتر شد.
دام مضاعفى هم در اين ميان وجود دارد دام آمريكا كه براى دو شريكش روسيه و چين انداخته شده است و دام دوم دامى است كه اسرائيل براى قانع ساختن جهان در مورد تهديدهاى ايران با آن مواجه است كه هر دو به شكل جالبى به نفع ايران عمل مىكنند.
به هر شكل بايد گفت كه حتى اگر ايران واقعاً هم سلاح امتى توليد نكند بازهم خواهد توانست از آن به عنوان حربهاى تهديدآميز استفاده كرده و با تكيه بر اختلاف نظر افكار عمومى براى پيشبرد اين راهبرد سود برد.
پاورقي ها:
