خواند چاووش سحر بار دگر قصۀ رجعت سر دار دگر
ماه بر ماتم عشاق گریست چشم خورشید در آفاق گریست
زاستین گشت برون دست نفاق تا نهد بر دل ما داغ فراق
شعله در گلشن محراب زدند تیغ بر سینۀ مهتاب زدند
گلبن باغ شرف پژمردند خاطر روح خدا آزردند
بلبل از دوری گل زار گریست ناله ها کردو بر خار گریست
صد چمن لاله ز خوناب شکفت گل خورشید به محراب شکفت
طشت گلهای چشم سرتاسر پرشد از خون دل و لخت جگر
پیر صدیق به هنگام سجود نغمۀ خونی پرواز، سرود
در سحرگاه گل افشانی عشق پیر ما رفت به مهمانی عشق
از لب تیغ شهادت چه نکو گشت سیراب لب تشنۀ او
عارفان را تن صد چاک خوش است سفر از خاک به افلاک خوش است
آه، کز سوگ “صدوقی” عزیز ساغر لاله ز خون شد لبریز
خورده از جام علی(ع) باده وصل خفته بر ساحت سجادۀ وصل
تلخی دهر فراموشش باد شهد افطار بقا نوشش باد
علم عشق بود بار دیگر بر سر دوش علمدار دگر
در ره دوست نگیریم قرار مقصد ماست تجلیگه یار
زکریا اخلاقی