یادداشتى کوتاه از مرضیه حدیده چى (دباغ)

 

حضرت امام خمینى(س): “بسیج مدرسه عشق است.”

 

دومین سال جنگ خون خواران صهیونیسم، شیطان بزرگ آمریکا و غرب جنایتکار علیه جمهورى اسلامى بود سرما بیداد مى‏کند، بچه‏ها در غرب کشور با برف و یخبندان دست و پنجه نرم مى‏کنند… . خواهران بسیجى در تهران مرتب سؤال مى‏کنند چه باید کرد.

با چند نفر از خواهران منطقه نیروى هوائى و خیابان ۱۷ شهریور و… تدبیر کردیم که هر کس از منطقه خودش هرچه قدر مى‏تواند کامواهایى که در خانه هست و هر رنگى که باشد جمع آورى کنند. خدا مى‏داند که چقدر کاموا جمع آورى شد تا براى رزمندگان کلاه، جوراب و ژاکت ببافند.

عشق به خدمت به عزیزان رزمنده شب و روز را از خواهران بسیجى گرفته بود و از هم سبقت مى‏گرفتند. بعد از یک ماه یک کامیون حدود چهار ساعت این وسایل را بار مى‏زد. براى اینکه شهرستانها نیز یاد بگیرند. فیلمبردارى شد و همان شب در اخبار سراسرى پخش شد. بخشى از فیلم هم خواهرانى را نشان مى‏داد که دور هم نشسته بودند و مشغول بافتن لباس گرم بودند و در قسمت دیگر هم بار زدن وسایل در کامیون را نشان مى‏داد. چون بنده و تعدادى از خواهران در آنجا حضور داشتیم، در مورد کار انجام شده بنده توضیح دادم.

چند روز بعد خدمت امام رسیدم، حضرت امام با حالت رضایتى که در چهره مبارکشان بود فرمودند کار خوبى بود. از قول من به خانمها سلام برسانید، من دعایشان مى‏کنم.

امام در سال ۶۲ فرموده بودند مردم هر چقدر مى‏توانند براى یارى دیگر برادرانشان به جبهه بروند، در این شرایط خیلى از محصولات کشاورزى مثل گندم و جو و یونجه که علوفه دام را تأمین مى‏کرد روى زمین مانده بود آقا فرمودند خانمها مردان را در جبهه یارى بدهند.

دوباره دست به کار شدیم و هر روز چند اتوبوس در مسیرهاى میدان امام حسین(ع)، نیروى هوایى، میدان خراسان و میدان شهداء خانمها را سوار مى‏کردند و به جاهاى مختلف اطراف تهران براى درو مى‏بردیم. اول یکى از پیرمردان ده مى‏آمد به خانمها چگونه داس گرفتن را و چگونه درو کردن را یاد مى‏داد.

ظهر هم از تهران بقیه خواهران که مانده بودند غذا مى‏آوردند و تقسیم مى‏کردند. هر روز عصر اکثر خواهران با دستهاى خون آلود به خانه بر مى‏گشتند و روز بعد تعداد دیگرى مى‏آمدند. این دو حرکت و فیلم زنان تهرانى براى بقیه شهرستانها الگو شد و در اکثر شهرها هم اینگونه عمل کردند. و دل امام راحل (س) را شاد نمودند و دعاى حضرت را شامل حال خود کردند.

امیدوارم همه آن عزیزان و بنده بى‏مقدار در آن دنیا هم مورد لطف امام قرار بگیریم و از شفاعتش برخوردار گردیم.

 

 

 

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *