به نام خدا
طی می‌کنند بی تو فراز و نشیب را
یا سال‌های حادثه‌خیز و عجیب را
مثل فَرَزدق‌اند که بر دوش می‌کشد
تا انتهای لحظه بودن صلیب را
حالا کسی رسیده که بر چوبه‌های دار
این بچّه آهوان یتیم و غریب را…
امّا غزل به نقطه موعود می‌رسد
تو از ردیف قافیه‌ها نانجیب را
خط می‌زنی، به نام خداوند مهربان
و جای آن، شمیم بِه و عطر سیب را… .
رقیه ندیری