سخنان معصومين
سعي در بدست آوردن روزي
برخي خيال مي‌کنند، سعي و کوشش در بدست آوردن روزي حلال، دنبال دنيا رفتن
است و چندان ممدوح نيست و براي آنها اين تهم پيش آمده است که تلاش و حزمت در طل
مال حلال براي حفظ آبرو و حيثيت خويش، از زهد بدور است، لذا چند روايتي در اين
زمينه نقل مي‌کنيم تا مطلب روشن گردد.
* حضرت رسول اکرم(ص):
«العبادة عشرة أجزاء، تسعة أجزا في طلب الحلال».
(بحار ـ ج 103 ـ ص 7)
عبادت ده قسم است که نه قسمت آن در بدست آوردن روزي حلال نهفته است.
* حضرت رسول اکرم(ص):
«الکاد علي عياله کالمجاهد في سبيل الله».
(امالي صدوق ـ ص 289)
کسي که براي آسايش خانواده‌اش زحمت مي‌کشد و کار مي‌کند مانند کسي است که
در راه خدا جهاد مي‌کند.
* حضرت رسول اکرم(ص):
«من بات کالا من طلب الحلال بات مغفورا له».
(امالي صدوق ـ ص 289)
کسي که در راه بدست آوردن روزي حلال خسته شود. خداوند او را مي‌آمرزد.
* حضرت رسول اکرم(ص):
«من أکل من کديده حلالا، فتح له أبواب الجنة يدخل من أيها شاء».
(بحار ـ ج 103 ـ ص 10)
هر که با زحمت و تلاش، روزي حلال بدست آورد، خداوند درهاي بهشت را بر روي
او باز کند که از هر دري بخواهد، مي‌تواند وارد شود.
* حضرت رسول اکرم(ص):
«من أکل من کديده نظر الله اليه بالرحمة، ثم لا يعذبه أبدا».
(جامع الاخبار ـ ص 139)
هر که از تلاش دست خود، روزي بدست آورد، خداوند نظر رحمت به او بکند و
آنگاه هرگز عذابش نکند.
* امام باقر(ع):
«من طلب الدنيا استعفافا عن الناس وسعيا علي أهله و تعطفا علي جاره، لقي
الله عزوجل يوم القيامة و وجهه مثل المقر ليلة البدر».
(وسائل الشيعه ـ ج 12 ـ ص 11)
هر که دنيا را بخواهد براي اينکه محتاج مردم نباشد و آسايش خانواده‌اش را
فراهم کند و به هسمايگانش نيکي کند، در روز قيامت، خداوند عزوجل را ملاقات مي‌کند
در حالي که صورتش مانند ماه شب چهارده بدرخشد.
* امام صادق(ع):
«لا خير في من لا يحب جمع المال من حلال، فکيف به وجهه، و يقضي به دينه».
(ثواب الاعمال » ص 164)
هيچ خبري نيست در آنکس که جمع مال را در راه حلال دوست ندارد که از اين
راه آبرويش را حفظ کند و قرض را ادا نمايد.
* امام رضا(ع):
«ان الذين يطلب من فضل يکف به عياله، اعظم أجرا من المجاهد في سبيل الله».
(بحار ـ ج 78 ـ ص 229)
آن کس که خواهان روزي بيشتر است براي اينکه خانواده‌اش در آرامش و آسايش
باشند، اجر و پاداشش از کسي که در راه خدا جهاد مي‌کند، بالاتر است.
* امام صادق(ع):
فضل بن ابي قرة گويد: بر امام صادق(ع) وارد شديم در حالي که مشغول ساختن
ديواري بود. به آن حضرت عرض کرديم: جانمان به قربانت، اجازه بدهيد ما اين کار را
بکنيم يا بردگان و نوکران اين کار را به عهده بگيرند. حضرت فرمود:
«لا، دعوني فإني أشتهي ان يراني الله عزوجل أعمل بيدي، اطلب الحلال في أذي
نفسي».
نه، مرا رها کنيد، من ميل دارم که خداوند مرا ببيند که با دست خودم کار مي‌کنم
و با اذيت به خود، روزي حلال را مي‌طلبم.
(وسائل الشيعه ـ ج 12ـ ص 24)