موكب ماه صيام

شعر و شعور

 

 موكب ماه صيام

 

 قال رسول اللّه صلى الله عليه
وآله وسلم : “… هو شهرٌ أَوّلُهُ رحمةٌ و وَسَطُهُ مغفرةٌ و آخرهُ اجابةٌ و
العتقُ من النّار؛ ماه رمضان، ماهى است كه آغاز آن رحمت و وسط آن آمرزش و پايان آن
پذيرش دعا و آزادى از آتش است.”1

 شد هويدا موكب ماه صيام

دل بپيراييد از غم، اى كرام

 شكر حق گوييد، باز آمد
بهار

مژده باد اى عاشقان بى‏قرار

 موعد سرماى دى، ياران گذشت

صبح وصل آمد، شب هجران گذشت

 خاك دلها سبز شد همچون چمن

باز، از باران لطفِ ذوالمنن

 رحمت حق چون نسيم جانفزا

مى‏وزد اى دوستان در كوى ما

 تن مپوشانيد از باد بهشت

دل قوى داريد با ياد بهشت

 از تن امّيد بگشاييد بند

كه درِ جنّت گشود آن ارجمند

 هر درى را چون گشايد لطف
او

باز ماند تا ابد بى‏گفت و گو

 زين سپس با فعل خود قفل
گران

بر در فردوس ننهيد اى شهان

 اهرمن را حق به زنجير گران

از عطوفت بست، اى صاحبدلان

 تا كه نگشودند، آن بى‏باك
را

هين، رها سازيد جان پاك را

 از كرم ابواب دوزخ را ببست

لشكر ابليسيان درهم شكست

 باب دوزخ بست و آن بحر كرم

هيچ نگشايد مر آن را بر امم

 ليك با كردار زشت و خوى ما

باز بگشوده شود بر روى ما

 در درون چشمه ماه صيام

جان و تن شوييد از چرك حرام

 بند بگشاييد از پاى خرد

 تا چو سيمرغى، سوى بالا
پرد

 در شود در حلقه افلاكيان

گردد آزاد از كمند خاكيان

 × × × × × ×

 سفره الطاف حق افكنده‏اند

 جام دلها را زمهر
آكنده‏اند

 از طعام حق خور و از آب حق

تا كه سر تا پا شوى بى‏تاب حق

 خانه تن را دو روزى درببند

ميهمان شو نزد جان، اى هوشمند

 لب فرو بند اين زمان، از
آب و نان

قوت جان در مى‏رسد از آسمان

 جان بپيراى از غبار رنگ و
بو

در حريم قدسيان تو راه جو

 بر لب درياى حق رو بى‏هوا

غرق شو در وحدت بى‏انتها

 

  1(
من لايحضره الفقيه، ج2، ص95.”اثر : محمد رضا مالك”