مناجات

 مناجات

 

 اى خدا، اى مرده تو زندگان

اى كه مى‏بخشى به خاك مرده جان

 هر كه در مدح كريمى لب
گشود

چون نظر كردم همه مدح تو بود

 تا كه ديگر بار گم گشتم ز
راه

بازگشتم توبه كار و عذرخواه

 عفو كن اى ياور نزديك من

روشنى بخشِ دل تاريك من

 بهر توبه زير طاق لاجورد

زنده‏ام بگذاشتى اى حىّ فرد

 اى خدا توفيق دِه اكنون
مرا

توبه بپذير و مكن دلخون مرا

 مى‏رود از ديده‏ام سيلاب
اشك

جان من بر هر اسيرى برده رشك

 هين بيا اين خسته را آزاد
كن

اين دل افسرده‏ام را شاد كن

 از تن انديشه‏ام بگشاى بند

تا به سويت پركشد اى ارجمند

 سينه را از دود دل
آكنده‏ام

همچو شاخى خشك سرافكنده‏ام

 دست برآورده بى‏برگ و نوا

خوانم از ژرفاى دل اين دم تو را

 بشكنى كى تو چنين شاخ ضعيف

تو كه روياندى زخاكم اى شريف

 دامن مهرت بگيرم با خروش

تا درآيد بحر بخشايش به جوش

 جاى گيرد ابر لطفت در سپهر

 زان همى ريزد بسى باران
مهر

 جان و تن شويم من از گرد
گناه

كامدم آلوده و نامه سياه

 اى شكسته استخوان را موميا

خود تو گفتى دل چو بشكستت بيا

 آمدم آلوده تن، آلوده جان

سركشى بگذاشتم يا ربّ ! امان

 در غبار تيره حرص و هوا

خويشتن گم كرده‏ام من اى خدا

 تو امان ده تا امان يابم
زخويش

تو نشان ده تا نشان يابم زخويش

 گرپشيمانى دهد سودى مرا

من پشيمانم به خود كردم جفا

 عمر را همدم شدم با
سايه‏ها

بى‏خبر از آفتاب كبريا

 تشنه بودم سخت مى‏جُستم من
آب

ذوق آبم مى‏كشيد اندر سراب

 هر طرف از تشنگى بشتافتم

آب نى، آخر تو را دريافتم

 تن چو كشتى بُد بر آب
زندگى

سخت راندم در سراب زندگى

 كشتى‏ام را موج دريايت
شكست

زورق جان بر لب دريا نشست

 بر لب دريا تو بودى منتظر

آفرين اى مونس داناىِ سرّ

 حاليا هر چند خواهى كن
عتاب

تا به لطف آيى دهى من را جواب

 “اثر : محمد رضا مالك”