لعنت بر مفسدان
((الذين ينقضون عهدالله من بعد ميثاقه و يقطعون ما إمر الله به ان يوصل و يفسدون فى الارض اولئك لهم اللعنه و لهم سوء الدار))(سوره رعد, آيه25)
آنان كه پس از بستن پيمان با خدا, آن را شكستند و آنچه را كه خدا إمر كرده بود به پيوند آن, پاك بگسستند و در روى زمين فساد و فتنه برانگيختند, لعنت و نفرين خدا بر آنان باد و همانا آنان را بد منزلگاهى است.
چه وقت مردم با خدا پيمان بستند؟
اخذ ميثاق و گرفتن پيمان از مردم, چنانچه از تفاسير استفاده مى شود دو مرحله دارد:
1ـ در عالم ذر كه آن را روز ((الست)) مى نامند, به اعتبار اينكه خداوند در آن جهان (عالم ذر) از ذرات انسان ها پيمان گرفت و فرمود: ((إلست بربكم؟ قالوا بلى)) آيا من پروردگارتان نيستم؟ گفتند: آرى! در آنجا خداوند با مردم عهد بست كه پرستش و عبادتش كنند و جز او را نپرستند.
2ـ مرحله دوم همين جهان دنيا است كه عهد الهى توسط پيامبران و رسولان صورت مى گيرد. در اين دنيا 124 هزار پيامبر آمدند كه مردم را به همان پيمان الهى دعوت كنند و به آنها گوشزد نمايند و تذكر دهند و از پرستش غير خدا باز دارند. اين هم پيمان ديگرى است كه انسان با خدا بسته است هرچند گاهى ناديده مى گيرد و از آن چشم مى پوشد و آن را انكار مى نمايد كه در چنان حالى قطعا مستوجب لعنت و دورى از رحمت واسعه خداوندى است.
نقض عهد: نقض عبارت است از تفرقه و جدايى بين دو چيز به هم پيوسته مانند ويران كردن. و نقض عهد يعنى عمل كردن بر خلاف آن. پيمان خدا همان عمل كردن به حق است در آنچه واجب نمود و ميثاق عهد يعنى محكم نمودن و تإكيد بر آن. پس قطع نقيض وصل است چنانكه افساد نقيض اصلاح است.
فساد در زمين: مظاهر فساد در زمين بسيار است از جمله مى توان به مواردى اشاره كرد:
1ـ يارى دادن ستمگران و كمك به ظالمان.
2ـ برانگيختن فتنه و ايجاد فساد و آشوب در ميان امت.
3ـ به گمراهى كشاندن ساده انديشان و عوام.
4ـ اشاعه فحشا و ترويج منكرات.
5ـ پخش و تبيلغ از مظاهر فساد و تباهى هاى سمعى و بصرى.
6ـ ايجاد بلوا و تفرقه ميان مردم.
بنابراين كسانى كه در ميان ملت مسلمان, ايجاد تفرقه مى كنند و فتنه گرى مى نمايند و وحدت ملى و عقيدتى را به هم مى زنند و مردم را به گمراهى مى كشانند و ايجاد حالت سردرگمى در ميان مسلمانان مى كنند و از راه تبليغ هاى سمعى يا بصرى و توسط روزنامه ها و مجلات و سخنرانى هاى انحرافى, مردم را به جان يكديگر مى اندازند و به خط بازىهايى كه نتيجه اى جز فساد و بلوا و آشوب ندارد, دامن مى زنند قطعا اينان از مظاهر بارز مفسدين در زمين هستند (چه برخى را خوش آيد و چه ناخوش آيد) و طبق آيه شريفه ياد شده اينان از رحمت خدا بدورند و چه بدبخت گروهى هستند آنان كه مستوجب لعنت و نفرين الهى مى باشند. به خدا پناه مى بريم و از او مى خواهيم ما را به راه راست هدايت كند و از انحراف و فساد دور نمايد تا رحمت گسترده او شامل حال ما نيز شود و از غضب ذات مقدسش رهايى يابيم.
ضمنا از آيه شريفه استفاده مى شود كه پيمان شكنان, نتيجه كارشان فساد در زمين است و در نتيجه فساد, دورى از رحمت خدا است.
پس براى اينكه گرفتار عذاب و لعنت خدا نشويم بايد رابطه ها را با خدا و با اولياى خدا و پيشوايان دين و رابطه را با خويشان و با بندگان خدا محكم كنيم و بى گمان يكى از مهمترين موارد وصل كه خداوند نيز با ما پيمان بر آن گرفته است ولايت على(ع) و فرزندان معصومش است كه بايد تا آخر عمر بر اين ولايت پابرجا باشيم و آن را قطع نكنيم.
در تفسير قمى آمده است عن ابى الحسن(ع) قال: ((ان رحم آل محمد(ص) معلقه بالعرش يقول : اللهم صل من وصلنى و اقطع من قطعنى و هى تجرى فى كل رحم و نزلت هذه الايه فى آل محمد و ما عاهدهم عليه و ما إخذ عليهم من الميثاق فى الذر من ولايه اميرالمومنين و الائمه عليهم السلام بعده)).
خويشاوندى و قرابت آل محمد به عرش خدا آويزان است مى گويد: خدايا هر كه مرا گرامى بدارد او را گرامى بدار و هر كه از من دورى جويد او را از رحمتت دور كن و همانا اين آيه درباره آل محمد نازل شده است و همان چيزى است كه در عالم ذر از مردم پيمان گرفت كه آن ولايت اميرالمومنين و امامان پس از او است كه درود خداوند بر آنان باد.