سوم شعبان ميلاد حضرت امام حسين عليه السلام و روز پاسدار گرامى باد
با سلامى به خجستگى و روشنى ميلاد سرور و سالارمان حسين بن على عليه السلام و درودى پاك و خالصانه و تبريكى از صميم قلب و عمق جان!…
باز هم زادروز امام پاسداران حق است، و فرصتى براى نگاهى مجدد به الگوها و معيارها.
روزى كه در «روز پاسدار» از حماسه حسين عليه السلام مىگفتيم و از خط كربلايى و عاشورايى جهاد و شهادت مىسروديم، درگير نبردى عظيم و پرحماسه، با دشمنى بىرحم و لجوج و ابله بوديم. از اين رو از بعد شورآفرين و حركت زاى سيد الشهداء بهره و الهام مىگرفتيم.
ولى، امروز كه آن باده جانبخش در ساغر دلمان نيست. مىتوان و بايد از چشمه فيض ديگرى شور و حال گرفت.
امروز، در عصر بازسازى ايمانى و فرهنگى، توجه به ابعاد ديگر اين پيشوا و الگو ضرورى است.
امام حسين عليه السلام، تنها در كربلا، اسوه ما نيست.
الگو بودنش، تنها در زمينه حماسه و خون نيست.
حتى كربلا، فقط كربلاى حماسه و جهاد نبود و اوج صحنه آن روز خونين هم، تنها شهادت امام و يارانش نبود.
سالارمان حسين عليه السلام ،در گرما گرم نبرد عاشورا، هنگام ظهر به «نماز»مىايستد، تا به من و تو بياموزد كه «جان» را بر سر دين و خداجويى مىدهد.در قتلگاه جملات زيباى «الهى رضى برضائك و تسليماً لامرك» بر زبان جارى مىكند، تا ماهيت خلوص و تعبد و رنگ خدايى جهاد و شهادتش را بنگارد.
خواهر خويش را در آن روز سرخ، به «صبر» توصيه مىكند، تا درس مقاومت و شكيبايى را به خانوادههاى شهيدان بياموزد.
اينها در كربلاست.
در مدينه و كوفه نيز، كرامتها و بزرگوارى هايش نمونه است.
به روايت فرزندش امام سجاد عليه السلام، امام حسين بار غذا و آذوقه به دوش مىكشيد و به خانه يتيمان و فقيران و بيوهزنان نيازمند مىبرد و از اين رو، بر پشت آن حضرت جاى آن مانده بود.
پس رسيدگى و سركشى به محرومان و مستضعفان را هم از حسين عليه السلام بايد آموخت!…
حسين عليه السلام روزى بر عدهاى بينوا گذشت كه سفرهاى گسترده و روى زمين نشسته، نان خشك مىخوردند. پسر پيامبر را به آن طعام دعوت كردند. حضرت از اسب فرود آمد و نزد آنان نشست و از غذايشان خورد، سپس آنان را به خانه خود دعوت كرد و از آنان پذيرايى نمود.
پس تواضع و مردمى بودن و گرايش به مسكينان فقير را نيز از او بايد الهام گرفت.
سيدالشهداء به عيادت «اسامة بن زيد» مىرود او از قرضى كه دارد مىنالد. امام، قرض شصت هزار درهمى او را به عهده مىگيرد و مىپردازد. تا اسامه، مديون ديگران از دنيا نرود.
رفع نياز دوستان و همفكران و همسنگران نيز، در رفتار حسين بن على عليه السلام جلوه گر است. چرا پاسدار، در اين جهت از امام خويش الگو نگيرد و به وضع مالى و مشكلات اقتصادى هم رزمان و همكاران خود بىاعتنا باشد؟
امام حسين، به آموزگار فرزندانش، كه «سوره حمد» را ياد داده بود، هزار دينار جايزه و لباس داد و دهانش را از گوهر پركرد. وقتى سبب اين همه بخشش را پرسيدند. فرمود: اينها كجا برابر چيزى است كه او به فرزندم داده است؟ (يعنى آموزش سوره حمد).
پس آن حضرت، در ارزشگزارى به تعليم و تربيت و تشويق معلم و مربى كودكانمان هم اسوه ماست.
تا چه حد از معلم بچه هايمان تقدير مىكنيم؟…
مگر الگوى ما حسين عليهالسلام نيست؟
ما تا چه حد به مسأله تربيت و تعليم و رشد فرهنگى و اخلاقى كودكانمان بها مىدهيم و وقت صرف مىكنيم؟
ابا عبداللّه الحسين(ع) از خداى خويش بسيار خائف بود.
چشمهاى اشكبار و شبهاى بيدار داشت.
مناجات عارفانه و عاشقانهاش در عرفات و در پاى كوه «جبل الرحمه» معروف است.
بارها و بارها پياده به زيارت حج رفتن او را، راويان نقل كردهاند. بر سر مزار مادر بزرگش حضرت خديجه آمدن و گريستن و دعا كردن را خواندهايم.
آزاد كردن يكى از كنيزانش را به خاطر آن كه يك دسته ريحان به آن حضرت «هديه» داد، شنيدهايم.
نمازهاى با حال و ركعات بسيار نمازش را در شبانه روز روايت كردهاند.
هر يك از اينها درسى براى «چگونه زيستن» است.
هم از معنويت و توجه به خدا و نيايشهاى شبانهاش بايد درس گرفت، هم از توجه به علم و دانش و بصيرت او.
هم ادب و حسن خلق و رفتار شايسته با فرزندان و اهل خانه را، هم ايثار و سخاوت و بذل و بخشش را از وى بايد الهام گرفت، هم درس رأفت و مهربانى را در مكتب وفا و مهر و عاطفه دينى وى بايد آموخت.
«روز پاسدار» روز شماست.
«حسين»(ع) امام و الگوى شماست، در همه حال، در همه جا، براى تمامى شما.
چه در جنگ و چه در صلح.
چه در ميدان جهاد و چه در شجاعت و بىباكى.
چه در روحيه شهادتطلبى، چه در عبادتهاى نيمه شبى.
گرامى باد ميلاد اين رهبر و پيشوا، كه هم ولادتش، بركت آفرين است، و هم زندگانىاش حيات بخش است، هم شهادتش، حماسه آفرين و شورگستر…
اگر راه معنى مىجوييد، در او بجوييد.
اگر عزت و آزادگى مىطلبيد، رهپوى عاشورايش باشيد.
اگر اهل سير و سلوكيد، اگر جوياى عرفان نابيد. اگر به افقى دوردستتر از ماديات و بلندتر از روزمرگىها مىنگريد، باز هم در «آينه حسين» بنگريد.
الگويتان در همه حال و در همه كار، «حسين» باد… و دل و جانتان «حسين آباد»!
(استاد جواد محدثى) ميلاد علمدار عشق و روز جانباز گرامى باد
اى عباس! پاك بازى و ايثار همزادى براى تو نيافت و مردانگى و فتوت نامى آشناتر از تو نشناخت.
اى عباس؛
شرمسار باد كف آبى كه به ياد عطش كودكان، به روى آب ريختى، كه از آن پس همه آبها بسان عرق شرمى بر پيشانى زمين نشستند و هيچ آبى آبرومندتر از تو نديد.
آرى عباس الگوى راستين جوانمردى و مظهر ايثار، پدر فضيلتها و تجسم عينى ارزشهاى والاى مكتب حسينى است. عباس چونان اقيانوس بىكرانى است كه همه چشمههاى زلال فضيلت و فتوّت و غيرت را در ژرفاى قلب خود نگاه داشته است.
عباس مشعلدار هدايت نسلهاى تشنه در تاريخ بشر است، زيرا سيمرغ دل هيچ عاشقى آشيانى فراتر از او نيافته است. هر آن كس كه با نام عباس آشناست. در تيرباران حوادث برادر را رها نمىكند.
امروز جانبازان آيينههاى روشن سخاوت و حميّت و وارثان پاكبازى مكتب ابوالفضل هستند. عباس شمع فروزانى است كه تا نهايت تاريخ به همراه آن شعله مقدس، دامن گسترده است و همه قلبها و قطبهاى منجمد را به گرمى و تپش و حيات مىخواند.
كاروانى كه پس از او با 72 پرچم، كوچههاى غفلت را پيمود، هنوز هم بر ما مىگذرد.
اى سپر بلاى حسين عليه السلام شرم باد «فرات» را كه با عطش تو پاى رفتن داشت، چگونه در دامنت نياويخت و با تو تا كنار خيمهها همسفر نشد.
ميلاد علمدار نينوا، ابوالفضل العباس عليه السلام و روز جانباز بر همه رهپويان، به ويژه جانبازان و حماسه سازان تهنيت باد. فرزند مكّه
روز پنجشنبه پنجم شعبان سال 38 هجرى قمرى فرزند مكه و منى، فرزند زمزمههاى زمزم و صفا، فرزند عاشوراى آتش و عطش، فرزند شور و شهادت و اشك، سيد ساجدان و امام زاهدان على بن الحسين عليهما السلام چشم به دنيا گشود.
اين بقيه كربلا پس از پديده عاشورا كه در برابر چشمانش اتفاق افتاد و «ذبح عظيم» از همان نقطهاى كه او هم ايستاده بود، جريان يافت. هر جا كه آبى مىبيند، كربلاى بى آبى را براى همه مردم به شرح مىنشيند! و هرگاه گوسفندى سربريده را مىنگرد، حكايت «ذبح عظيم» را سر مىدهد و روايت سرهاى بريده را در كوچهها و محلّههاى سكوت به فرياد مىرساند و اشكهاى شور و شوق و تپش را تا هر كجا كه مىشود به طوفان تبديل مىكند.
فرا رسيدن عيد الگوى عبادت و نماز و زهد و ورع، امام زينالعابدين عليه السلام را به محضر مقدس ولى عصر ارواحنافداه، مقام معظم رهبرى مدظله العالى و شيعيان و مواليان حضرتش، تبريك و تهنيت عرض مىكنيم. باشد كه از زندگى پيشوايان عزيزمان، درس دنيا و آخرت را فرا بگريم.
پاورقي ها:
