سخنان معصومان اندرزهاى درخشان از هادى امت

سخنان معصومين‏ اندرزهاى درخشان از هادى امّت امام هادى عليه السلام: 1- «اذكُر مَصرَعَكَ بَينَ يَدَى أهلِكَ لاطَبيب يَمنَعُكَ، ولاحَبيب يَنفَعُك» (أعلام الدين، ص 311، بحارالانوار، ج 75، ص 369؛ ميزان الحكمه، ج 10، ص 579؛ حياةالامام الهادى، ص 162 و 165) به ياد آور و فراموش نكن آن حالت و موقعى را كه در ميان جمع اعضاء خانواده و آشنايان قرارگيرى و لحظات آخر عمرت سپرى مى‏شود و هيچ پزشكى و دوستى – و ثروتى – نمى‏تواند تو را از آن حالت نجات دهد. 2- «اِنَّ الحَرامَ لايَنمى، وَ ان نَمى لا يُبارَكُ فيه، وَ ما أنفَقَهُ لَم يُؤجَر عَلَيهِ، وَ ما خَلّفَهُ كانَ زادَهُ الَى النّار». (فروع كافى، ج 5، ص 125، ح 7) همانا – اموال – حرام رشد و فزونى ندارد و اگر هم داشته باشد، بركت ندارد، و آنچه از اموال حرام انفاق شود، أجر و پاداش ندارد و آنچه از حرام پس از انسان باقى مى‏ماند، توشه او خواهد بود به طرف آتش. 3- «الحِكمَةُ لاتَنجَعُ فِى الطِّباعِ الفاسِدَة.» (نزهة النّاظر و تنبيه الخاطر، ص 141، ح 23؛ أعلام الدّين، ص 311) حكمت اثرى در دلها و قلبهاى فاسد نمى‏گذارد. 4- «مَن رَضى عَن نَفسِهِ كَثُرَ السّاخِطُونَ عَليه» (بحارالانوار، ج 69،ص 316،ح 24، أعلام الدّين، ص 311؛ حياة الامام على الهادى(ع)، ص‏158) هر كه از خود راضى باشد، بدگويان او زياد خواهند شد. 5 – «المُصيبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ وَ لِلجازِعِ اِثنَتان» (اعلام الدّين، ص 311، بحارالانوار، ج 75،ص 369) مصيبتى كه بر كسى وارد شود و صبر و تحمّل نمايد، تنها يك ناراحتى است، ولى چنانچه فرياد بزند و جزع كند دو ناراحتى خواهد داشت. 6- «اِنّ للّهَ بِقاعاً يُحِبُّ أن يُدعى فيها فَيَستَجيبُ لِمَن دَعاهُ، وَ الحيرُ مِنها». (أعلام الدين، ص 311؛ بحارالانوار، ج 75، ص 369) براى خداوند بقعه‏ها و مكانهايى است كه دوست دارد در آنها خدا خوانده شود تا آن كه دعاها را مستجاب گرداند كه يكى از بقعه‏ها، حائر و حرم امام حسين(ع) خواهد بود. 7- «اِنّ اللّهَ هُوَ المُثيبُ وَ المُعاقِبُ وَ المُجازى بِالاعمال عاجِلاً وَ آجِلاً». (تحف العقول، ص 358؛ بحارالانوار، ج 59، ص 2 ضمن ح 6) همانا، تنها كسى كه ثواب مى‏دهد و عِقاب مى‏كند و كارها را در همان لحظه يا در آينده پاداش مى‏دهد، خداوند خواهد بود. 8 – «مَن هانَت عَلَيهِ نَفسُهُ فَلا تَأمَن شَرَّه». (تحف العقول، ص 383؛ بحارالانوار، ج 75، ص 365) هر كس به خويشتن اهانت كند و كنترل نفس نداشته باشد خود را از شرّ او در أمان ندان. 9- «اَلتَّواضُعُ أن تُعطَى النّاسَ ما تُحِبُّ أن تُعطاه». (محجة البيضا، ج 5، ص 225) تواضع و فروتنى چنان است كه با مردم چنان كنى كه دوست دارى با تو كنند. 10- «اِنّ الجِسمَ مُحدَثٌ وَ اللّهُ مُحدِثُهُ وَ مُجَسِّمُه». (بحار الانوار، ج 57، ص 81، ح 51) همانا اجسام، جديد و پديده هستند و خداوند متعال به وجود آورنده و تجسّم بخش آنها است. 11- «اِذا قامَ القائِمُ يَقضى بَينَ النّاسِ بِعلمِهِ كَقَضاء داوُد(ع) وَ لا يَسئَلُ البَيِّنَة». (بحار الانوار، ج 50، ص 264، ح 24) زمانى كه حضرت حجّت (عجّ) قيام نمايد در بين مردم به علم خويش قضاوت مى‏نمايد، همانند حضرت داود (ع) كه از دليل و شاهد سؤال نمى‏فرمود. 12- «الشاكِرُ أسعَدُ بِالشُّكرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ الّتى أوجَبَت الشُكر لَأنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ و الشُكرُ نِعَمٌ وَ عُقبى». (بحار الانوار، ج 75، ص‏365،تحف العقول، ص 483) شكرگزارى از نعمت، از خود نعمت بهتر است، زيرا نعمت متاع دنياى فانى است ولى شكر، نعمت جاودانه آخرت است. 13- «اَلعِلمُ وِراثَةٌ كَريمَةٌ وَ الادبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الفِكرَة مِرآتٌ صافيةٌ». (بحار الانوار، ج 71، ص 324؛مستدرك الوسايل، ج 11، ص 184، ح 4) علم و دانش بهترين يادبود براى انتقال به ديگران است، ادب زيباترين نيكى‏هاست و فكر و انديشه آئينه صاف و تزيين كننده اعمال و برنامه‏ها است.