آیا فلسطینیان زمین‌هایشان را فروخته‌اند؟

پاسخ به شبهات تاریخی اشغال
فلسطین

مجید صفاتاج

یکی از ادعاهای
صهیونیست‌‌ها در مورد اشغال سرزمین فلسطین، خرید زمین‌های فلسطینیان است. آنها
شایع کرده‌اند که مردم فلسطین زمین‌های خود را فروختند و با پول آن خوشگذرانی کردند
و امروزه خواستار بازپس‌گیری زمین‌های خود هستند. اما حقیقت ماجرا با آن چه گفته
می‌شود کاملاً مغایرت دارد و فلسطینیان به‌رغم فریب‌های مالی از سوی یهودیان و با
وجود فشارهای اقتصادی انگلیسی‌ها، از زمین‌های خود مواظبت کردند.

طبق آمار رسمی،
مساحت کل فلسطین حدود 27 میلیون دونم (هر دونم تقریباً 1000مترمربع ـ یک جریب است)
می‌باشد و مجموع زمین‌هایی که یهودیان تا روز پایان قیمومیت انگلیش در 15/5/1948
به دست آورده بودند کمتر از دو میلیون دونم یعنی حدود 5/6 درصد کل مساحت فلسطین
بود.000/250 دونم و به عبارتی یک هشتم این دو میلیون دونم توسط عرب‌های فلسطینی به
فروش رفت که یا در شرایط بسیار سخت بودند و یا در نتیجه خلع حاکمیت زمین‌های عربی،
زمین‌های خود را ار دست دادند. حکومت قیمومیت انگلیس مساحت‌های وسیعی از زمین‌های
فلسطین را بر اساس ماده دوم قیمومیت، در اختیار یهودیان قرار داد. اما مابقی
دومیلیون دونمی که در اختیار یهودیان قرار گرفته است، بدین شرح است:

000/650 دوم زمین‌هایی است که یهودیان در
دوران حکومت عثمانی و در یک مقطع زمانی طولانی به دست آوردند و شامل زمین‌های
امیری (حکومتی) می‌شود. یهودیان، این زمین‌ها را به بهانه رونق دادن به کشاورزی به
دست آوردند. 000/300 دونم توسط دولت قیمومیت انگلیس بلاعوض به یهودیان داده شد.
(اراضی حکومتی) 000/200 دونم نیز در ازای مبالغ ناچیزی توسط دولت قیمومیت انگلیس
به یهودیان داده شد. (اراضی دولتی)000/600 دونم زمین‌هایی است که یهودیان از تعدادی
از لبنانی‌ها و سوری‌ها که در فلسطین (مرج بن‌عامره، دره‌‌الحوارث،‌‌ حوله و غیره)
مالک زمین بودند خریداری کردند[1].

از بررسی آمار
بالا روشن می‌شود که هفت هشتم زمین‌هایی که یهودیان به دست آوردند، توسط افراد
غیرفلسطینی بوده است. افزون بر این، آنهایی که زمین خود را فروختند و یا دلالانی
که واسطه فروش بودند، توسط ملت فلسطین مجازات شدند و هیچ یک از آنها جان سالم به
در نبردند. عده‌ای نیز متواری شدند و به کشورهای دیگر گریختند. اجلاس‌های سالانه
علما و هیئت‌های دینی نیز با صدور فتاوی‌ای، کسانی را که زمین می‌فروختند و یا در
امر فروش تسهیل می‌کردند، تکفیر می‌کردند و مرتد می‌دانستند و نهتنها اموات آنان
را در قبرستان مسلمانان دفن نمی‌کردند، بلکه تحریم همه‌جانبه می‌کردند. همایش
کشیشان ارتدوکسی عرب در فلسطین نیز مصوبات مشابهی داشت.

شیوه‌های
دستیابی یهودیان به زمین‌های فلسطینیان تا قبل از صدور قطعنامه تقسیم فلسطین

یهودیان اراضی
خود را به چهار شیوه به دست آوردند:

شیوه
اول:

650 هزار دونم
به عنوان اقلیت ساکن در فلسطین که از صدها سال قبل آن را در اختیار داشتند که
مقداری از آن با کمک والیان فراماسونر ترک که دولت اتحاد و ترقی آنها را منصوب
کرده بود، به دست آوردند. بیش از 90درصد از اعضای این دولت یهودی بودند. جمعیت
اتحاد و ترقی پس از مدتی علیه سلطان “عبدالحمید” امپراتوری عثمانی دست
به توطئه زد، زیرا وی با تمام پیشنهادهای یهودیان برای کسب زمین در این امپراطوری
مخالفت می‌کرد.

از جمله
پیشنهاداتی که به سلطان شد می‌توان از این موارد نام برد:

اهدای 5 میلیون
لیره استرلینگ به عنوان پاداش شخصی، پرداخت تمام دیون امپراطوری عثمانی که بالغ بر
33 میلیون لیره طلا بود، ایجاد ناوگان دریایی برای حفاظت از امپراطوری عثمانی با
هزینه‌ای بالغ بر 120 میلیون فرانک طلا، اعطای وام بدون بهره به میزان 35 میلیون
لیره طلا به منظور شکوفایی اقتصاد عثمانی و تأسیس دانشگاه عثمانی در قدس.[2]

شیوه
دوم:

 665 هزار دونم با کمک دولت انگلیس که قیمومیت
اراضی فلسطین را داشت، به این شیوه‌ها در اختیار یهودیان قرار گرفت:

1) نماینده دولت
انگلیس 300 هزار دونم زمین به آژانس یهود اعطا کرد.

2) این نماینده
همچنین 200 دونم زمین به قیمت بسیار پایین به آژانس یهود فروخت.

3) دولت 165
هزار دونم اراضی سلطان عبدالحمید در مناطق حوله و بیسان را به آژانس یهود اهدا
کرد.[3]

شیوه
سوم:

یهودیان 625 هزار
دونم را از فئودال‌های لبنانی و سوری خریداری کردند. این فئودال‌ها زمانی که
فلسطین، سوریه، لبنان و اردن جزو بلاد شام یا سوریه بزرگ و تحت حاکمیت دولت عثمانی
بودند، این زمین‌‌ها را خریدند. وقتی ترکیه شکست خورد و متفقین شام را اشغال
کردند، این سرزمین به چهار کشور یا مستعمره تقسیم شد. سپس سوریه و لبنان به اشغال
فرانسه و شرق اردن نیز به اشغال انگلستان درآمدند و فلسطین هم بنا به توطئه از قبل
طراحی شده به قیمومیت انگلستان درآمد تا مقدمه‌ای برای ایجاد وطنی ملی برای
یهودیان باشد.

این چنین پس از
تقسیم شام مالکان سوری و لبنانی خود در کشوری زندگی می‌کردند و املاک و مستغلاتشان
در کشور دیگری قرار داشت. بیشتر آنها با پول حاصل از فروش زمین‌هایشان در بیروت و
دمشق دیگر مناطق کاخ‌ها و ساختمان‌های مجلل ساختند. در ذیل به مساحت این زمین‌ها و
اسامی خانواده‌هایی که آنها را فروختند اشاره می‌شود:

1- خانواده
لبنانی سرمشق ـ میشل سرسق و برادرانش ـ مساحت 400 هزار دونم زمین در دشت مرج ابن‌عامر
از حاصل‌خیزترین مناطق فلسطینی را به یهودیان فروختند. 2546 خانواده فلسطینی در
این منطقه زندگی می‌کردند که همگی آواره شدند و مهاجران یهود از اروپا و دیگر
کشورها در آن اسکان داده شدند.

2- خانواده
لبنانی سلام 165 هزار دونم زمین خود در فلسطین را به یهودیان فروختند. دولت عثمانی
امتیاز احیای این زمین‌ها در اطراف دریاچه الحوله را به این خانواده داد. قرار بود
که خانواده سلام پس از اصلاح و احیای این زمین‌ها در قبال دریافت مبالغ ناچیزی
آنها را به کشاورزان فلسطینی بفروشد، اما با نقض تعهد خود این زمین‌ها را به
یهودیان فروخت.

3- خانواده‌های
بیهم و سرسق (محمد بیهم و مبشل سرسق) بخش دیگری از زمین‌های خود در منطقه الحوله
را به یهودیان فروختند. دولت عثمانی امتیاز احیای این زمین‌ها را به این خانواده
داد تا پس از اصلاح در مقابل دریافت مبالغی به کشاورزان فلسطینی بفروشند، اما آنها
نیز بر خلاف تعهد خود عمل کردند و این زمین‌ها را به یهودیان فروختند.

4- آنتوان تیان
و برادرانش میشل تیان 5350 دونم زمین کشاورزی خود را در منطقه الحورث به یهودیان
فروختند. یهودیان پس از خرید این زمین‌ها همه اراضی این منطقه را که بیش از 32 هزار
دونم مساحت داشت، مصادره کردند و با کمک نیروهای انگلیسی خانواده‌های فلسطینی ساکن
الحوارث را آواره ساختند. انگلیسی‌ها مدعی بودند که این خانواده‌ها اسناد مربوط به
املاک خود را که از صدها سال قبل در آنها کشت می‌کردند، ارائه نداده‌اند.

5- آل قبانی
(ساکن لبنان) مساحت 4 هزار دونم ملک خود در منطقه قبانی فلسطین را به یهودیان
فروختند. یهودیان پس از خرید این زمین‌ها، همه اراضی این منطقه را مصادره کردند.

6- آل صباخ و آل
توینی (ساکن بیروت) روستاهای الهریج، دارالبیضاء، الانشراح و نهاریا را به یهودیان
فروختند.

7- خانواده‌های
قوتلی و جزایری و آل مردینی (ساکن سوریه) بخش بزرگی از زمین‌های خود در صفد را به
یهودیان فروختند.

8- آل یوسف
(ساکن سوریه) بخش بزرگی از زمین‌های خود را به شرکت The Palestinian Land Development Company
فروخت.

9- خیرالدین
الحدب، وصفی قدئره، جوزف خدیج، میشل سرجی، مراد دانان، الیاس الحاج (همه این
مالکان لبنانی بودند) مساحت‌های گسترده‌ای از زمین‌های خود در فلسطین را که در
مجاورت لبنان قرار داشت، به یهودیان فروختند.[4]

شیوه
چهارم:

به‌رغم شرایط و
وضعیت ملت فلسطین و قواین ظالمانه‌ای که نماینده انگلستان در فلسطین وضع کرد و بیشتر
آنها به نفع یهودیان بود، اما مجموع زمین‌هایی که توسط فلسطینیان فروخته شد،
261400 دونم بود. هر کس زمین خود را به یهودیان می‌فروخت، خائن محسوب می‌شد و
بیشتر آنها به دست خود فلسطینیان از پای درآمدند.

روزنامه‌های آن
زمان اخباری را درباره اعدام کسانی که زمین‌های خود را می‌فروختند و برای فروش
زمین به یهودیان دلالی می‌کردند، منتشر کردند. در اینجا خبری را که در آن زمان در
شماره 28و29 ژوئیه (1937) روزنامه الاهرام منتشر شد، ذکر می‌کنیم: «یک نفر دیشب در
هنگام بازگشت به منزلش هدف گلوله قرار گرفت و ترور شد. این شخص به دلالی برای فروش
زمین به یهودیان مشهور بود و به ریاست برخی از محافل فراماسونری را که عقیده و
افکار صهیونیست‌ها را ترویج می‌کنند، بر عهده داشت. گفته شد که علت اصلی ترور این
شخص، دست داشتن او در انتقال مالکیت مساحات گسترده‌ای از حاصل‌خیزترین زمین‌های
فلسطین به یهودیان بوده است. مسلمانان، مسجد حسن بیگ در منطقه المنشیه را برای
جلوگیری از به جای آوردن نماز میت بر روی جنازه این شخص بستند و جز برخی فراماسون‌ها
و تعدادی از خویشاوندانش کسی در مراسم تشیع جنازه او حضور نیافت. حتی بسیاری از
نزدیکان و اقوامش هم از شرکت در این مراسم خودداری کردند. خانواده‌اش با توجه به
مخالفت مردم با دفن او در قبرستان مسلمانان، جنازه‌اش را به روستایی در قلقیلیا
(زادگاهش) انتقال دادند. آنجا هم مردم با دفن این شخص در قبرستان مسلمانان جلوگیری
کردند. گفته می‌شود او به خاطر این که با یک دختر یهودی ازدواج کرده بود، در یک
شهرک یهودی نشین به نام “بنیامینا” دفن و قبرش در نیمه شب نبش و جنازه‌اش
در فاصله 20 متری آن انداخته شد».[5]

مساحت
زمین‌هایی که یهودیان تا قبل از سال 1947 در اختیار داشتند:[6]