× “مَن اَرادَ اَن یَکُون اَقوى النّاسِ، فَلیَتَوَکَّل عَلَى اللّه “
(بحارالانوار، ج ۷۱، ص ۱۴۳)
هر کس خواست نیرومندترین مردم باشد، توکّل بر خدا کند.
× “اِذا کَذِبَ الوُلاهُ حُبِسَ المَطَرُ وَ اِذا جارَ السُّلطانٌ‌هانَتِ الدَّولَهُ وَ اِذا حُبِسَتِ الزَّکاه ماتَتِ المَواشى” (امالى طوسى، ج ۱، ص ۷۷)
اگر فرمانروایان و والیان دروغ گویند، باران نبارد و اگر سلطان و حاکم ستم ورزد، حکومت از هم بپاشد و اگر از زکات خوددارى شود گوسفندان بمیرند.
× “حافِظَوا عَلى مَواقیتِ الصَّلواتِ فَاِنَّ العَبدَ لایأمَن الحوادِثَ وَ مَن دَخَل عَلَیهِ وَقتُ فَریضَهٍ فَقَصَّرَ عَنها عَمداً مُتَعَمِّداً فَهُوَ خاطِى.” (فقه الرضا، ص ۶)
نمازها را در وقتهایش بخوانید زیرا بنده خدا نمىتواند حوادث را پیش بینى کند.
پس اگر وقت نماز واجب بر بندهاى فرا رسد و او عمداً به آن اهمیّت ندهد(و در اوّل وقت نخواند) همانا او خطاکار است.
× “کُلَّما اَحدَثَ العِبادُ مِنَ الذُّنُوبِ مالَم یَکُونُوا یَعمَلون اَحدث لَهُم مِنَ البَلاءِ ما لَم یَکوُنُوا یَعرفُون.” (کافى چاپ قدیم، ص ۴۴۲)
هرگاه مردم به گناهانى تازه که قبلاً به انجام آن نمىپرداختند، آلوده شوند، با بیمارىها و مشکلات جدید که برایشان ناآشنا خواهد بود مواجه گردند.
× “اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَمَرَ بِثَلاثَهٍ مَقرُونٍ بِها ثَلاثَه اُخرى: اَمَرَ بِالصَّلاهِ وَ الزَّکاهِ فَمَن صَلى وَ لَم یُزَکِّ لَم تُقبَل مِنه صَلاتُهُ، و َاَمَرَ بِالشُّکرِلَهُ وَ لِلوالِدَینِ فَمن لَم یَشکُر والِدَیه لَم یَشکُرِ اللّهَ، وَ اَمَرَ بِاتِّقاءِ اللّهِ وَصِلَهِ الرَّحِم، فَمَن لَم یَصل رَحِمَه لَم یَتَّقِ اللّه.”
(عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص ۲۵۸)
خداوند به سه چیز امر کرده که آنها را با سه چیز دیگر مقرون نموده است: به نماز و زکات امر کرده پس اگر کسى نماز بخواند و زکات ندهد، نمازش پذیرفته نمىشود، و به سپاس خود و سپاس والدین امر فرموده، پس اگر کسى پدر و مادرش را سپاس نگوید، خدا را سپاس نگفته است، و به تقوى و صله رحم امر کرده پس اگر کسى صله رحم نکند، از خداوند نترسیده است.
× “ما اَعمالُ العِبادِ کُلُّهم عِندَ المُجاهِدینَ فِى سَبیلِ اللّه اِلّا کَمَثَلِ خُطّافٍ اَخَذَ بِمِنقارِهِ مِن ماءِ البَحر.”
(کنزالعمّال، حدیث ۱۰۶۸۱)
تمام اعمال بندگان در مقایسه با جهاد مجاهدان فى سبیل اللّه همچون قطره آبى است که پرستویى با منقارش از دریا برگیرد.
× “اِنَّما اِتَّخَذَ اللّهُ اِبراهیمَ خَلیلاً لاِنَّهُ لَم یُرَد اَحَداً وَ لَم یَسأَل اَحَداً قَطُّ غَیرَ اللّهِ تَعالى”” (علل الشرایع،ص ۲۳)
همانا خداوند ابراهیم را به دوستى خویش برگزید، براى این که هیچ گاه قصد غیر خدا نکرد و هرگز جز از “اللّه” چیزى نخواست.
× “لِلتَوَکل دَرجاتٌ: مِنها اَن تَثِقَ بِه فى اَمرِکَ کُلِّه و تَعلَمَ اَنّ الحُکمَ فى ذلِکَ لَهُ فَتَتَوکَّلُ عَلَیهِ بِتَفویضِ ذلِک اِلَیه.”
(بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۳۳۶)
توکّل داراى درجاتى است: بعضى از درجات آن این است که در تمام امورت به خداوند اعتماد نمایى و بدانى که در تمام این امور حکم، حکم اوست با واگذارى آنها به خدا، بر او توکّل نمایى.
× “عن الرضا علیه السلام، عن النبى صلى اللّه علیه و آله قالَ: اِنَّ اللّهَ تَعالى غافِرُ کُلِّ ذَنبٍ اِلّا مَن جَحَدَ مَهراً اَو اغتَصَبَ اَجیراً اَجرَهُ اَوباعَ رَجُلاً حُرّاً.” (سفینه البحار، ج ۱، ص ۱۲)
خداوند تعالى بخشنده هر گناهى است جز گناه کسى که مهر زنى را انکار ورزد و یا مزد کارگرى را غصب نماید یا مرد آزادى به بردگى بفروشد.
× “اِذا خَرَجَ اَشرَقَتِ الاَرضُ بِنُورِ رَبِّها، و وضَعَ میزان العَدلِ بَینَ النّاسِ، فَلا یَظلِمُ اَحَدٌ اَحَداً.” (اکمال الدین، ج ۲، ص ۴۲)
هنگامى که امام زمان ظهور کند، جهان به نور پروردگارش روشن مىگردد و ترازوى عدالت میان مردم گذاشته مىشود و دیگر هیچ کس به دیگرى ظلم نمىکند.
× “الصَّغائِرُ مِنَ الذُّنُوبِ طُرُقٌ اِلَى الکَبائِرِ، وَ مَن لَم یَخَفِ اللّهَ فِى القَلیلِ لَم یَخَفهُ فِى الکَثیر.” (عیون الاخبار، ج ۲، ص ۱۸۰)
گناهان کوچک، راهى براى گناهان بزرگ است و هر کس از خداوند در گناهان اندک، نترسد، در گناهان بزرگ نخواهد ترسید.
× “اِستِعمالُ العَدلِ وَ الاِحسانِ، مُؤذِنٌ بِدَوامِ النِّعمَه”
(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۶)
بادادگرى و احسان رفتار کردن، گویاى ادامه نعمت و پیوستگى است.