شعر

از ميان نامه‌ها شعر

بيا سوار سحر…

به ياد شهداي جمعه خونين مکه

بجوش چشمه موعود فصل احسان است          

کوير خاک مهياي لطف باران است

بيا سوار سحر اي ستاره شبگير                      

  که چشم منتظران، بر ره تو حيران است

سرايدار حرم، حرمت حرم بشکست         

 کليددار حرم بين، که يار شيطان است!!

بيا دگر! که تن صبر، پيرهن بدريد              

حريم امن، چرا قتلگاه انسان
است؟!

خليج فارس به طوفان ظلم برده خروش     

شيوخ مکه چرا«صد» حج ايران
است؟!

حقيقتي است که اين سرسپردگان«سيا»

                                                        بدستياري
ابليس بسته پيمان است

حرم ز ون شهيدان عشق تزئين شد

                                                        رداي
فخر، تن اهلبيت سلمان است

شهيد زنده، که معلول جنگ تحميلي است

                                                        بروز
جمعه خونين درفش يزدان است

ز آيه آيه اعضاي او تلاوت خون

                                                        که
پاره پاره چو شيرازه‌ئي ز قرآن است

به پاس، پاسخ«هل من معين» خون بازآي

                                                        که
اصل اين سخن اندر عمل نمايان است

بگو که همت فرزند بيند ابراهيم(ع)

                                                        که
اين وراي تأمل، در امر قربان است

تو اي امين قبيله! نظر به قريه فکن

                                                        که
باغ پر بر«احمد ص‌» اسير طوفان است

زآستين«فهد» دست«بولهب» بيرون

                                                        شدست
و رهرو حق را گرو گريبان است

«هبل» ز غرب بياورده پور «بوسفيان»

                                                        تبر
بيار که وقت شکستن آن است

اهواز ـ محمد بقالان «محبت»

جانباز

براي نصرت حق، سربروي دار، چه باک

                                                        به
بند فتنه، گرفتار و داغدار، چه باک

به پاي گسترش لا اله‌الا الله

                                                        براق
ما همه بي‌راکب و سوار، چه باک

به جرم عشق تو لاجرعه، خون دل نوشم

                                                        بخان
ديده نشنيد خدنگ خار، چه باک

هماره، بيرق خونين انقلاب بدوش

                                                        در
اين صراط، اگر جان شود نثار چه باک

حيات حق، هدف و آرمان جانبازان

                                                        اگر
چه خود به همه رنجها دچار چه باک

زبس به راه تو کوشيده‌ام ز جا ماندم

                                                        به
عشق کوي تو معلولم اي نگار چه باک

فروغ جلوه مهدي، جهان، برافروزد

                                                        شکوه
دولت حق دارد اين ديار چه باک

چنين سرود شفيعي، که در طريق طلب

                                                        چو
شمع اشک به دامان، به شام تارچه باک

شفيعي مازندران

يارب

عشق تو رما به نينوا مي‌خواند                 هر
دم به حريم کبريا مي‌خواند

با پرچم سربلندي فتح و ظفر                   تکبير زنان به کربلا مي‌خواند

***

از برکت عشق سينه بي‌جوشد مباد         هرگز
غم تو ز دل فراموش مباد

يا رب به شب فراق در خانه دل                خورشيد
جمال دوست خاموش مباد

انتخاب شهر نمونه

دزفول اگرچه درنا بت کردند                      در
جلوه‌گري چو آفتابت کردند

چون کوه تو استوار رو پا برجائي                        بيهوده
نبود انتخابت کردند

***

دزفول اگرچه خون بجامت کردند                پيوسته
غم و غصه بکامت کردند

الحق پس از آن تلخي ايام، بجاست          سرلوحه
صبر را بنامت کردند

اهواز ـ عبدالرحمن بهزادمنش

فلسفه جن

پرچم سرخ ظفر بر سر شمشير شماست

                                                        بوي
پيروزي حق از گل تکبير شماست

توسن سرکش شب رام ز بي‌باکيتان

                                                        کوه
پولاد شرف دريد تسخير شماست

فتنه تا هست بود آتش پيکار بلند

                                                        آري
اين فلسفه جنگ به تعبير شماست

روح ايثار ز پيشانيتان جلوه‌گر است

                                                        چون
شهادت زازل ثبت به تقدير شماست

اهرمن را چه خيالات زبونيست به سر

                                                        خصم
هر چند قوي خسته تحقير شماست

آنکه بنيان ستم را به تزتزل آورد

                                                        سيل
توفنده فرياد فراگير شماست

گيلان ـ ايرج قبادي