۱- رسول اکرم(ص)
(«من خالفت سریرته علانیته فهو منافق کائنا من کان، و حیث کان و فی أی ارض کان و علی ای رتبه کان»). (مصباح الشریعه)
هر که درونش با برونش مخالف بود (در ظاهر چیزی وانمود می کرد که واقعیت نداشت) منافق است، هر که می خواهد باشد و در هر زمان و هر سرزمین باشد و هر مقام و منزلتی داشته باشد.
۲- امیرالمؤمنین(ع):
(«و المنافق ینهی و لا ینتهی، و یأمر بما لایاتی، اذا قام فی الصَّلاه اعترض، و اذا رکع ربض، و اذا سجد نقر، و اذا جلس شغر. یمسی و همه الطعام و هو مفطر، و یصبح و همه النوم و لم یسهر. ان حدثک کذبک و ان وعدک اخلفک و ان ائتمنته خانک و ان خالفته اغتابک») (امالی صدوق)
منافق نهی می کند ولی خود از آن مطلب نهی شده پرهیز نمی کند، و امر می کند به چیزی که خود عمل به آن نمی کند. اگر برای نماز بایستد با تکلف و فشار ایستاده است، و اگر به رکوع رود، از ناراحتی بدن خود را سست می کند (که گوئی دارد بزمین می خورد) و اگر به سجده رود، مانند مرغی است که منقار می زند، و اگر بنشیند شتابزده است (عجله دارد که زودتر از نماز فارغ شود) شب می کند و تمام آرزویش خوردن است در حالی که سیر است، صبح می کند و تمام همش خوابیدن است در حالی که شب بیدار نبوده است. اگر با تو سخنی گوید دروغ می گوید و اگر وعده ای دهد وفا نمی کند و اگر او را امین دانستی خیانت می کند و اگر در مسأله ای با او مخالفت کردی غیبتت می نماید.
۳- امیرالمؤمنین (ع)
(«… و احذرکم اله النفاق فانهم الضّالّون المُضِلُّون، و الزالون المزلون، یتلوّنون الوانا، و یفتنون افتناناً … قلوبهم دویه و صفا حهُم نقیَّه، یمشون الخفاء و یدبونَ الضّراء. و صفْهُمْ دواءٌ و قولهم شفاء و فعلهم الداء العیاء. حسده الرّخاء و مؤکدوا البلاء و مقنطوا الرَّجاء. لهم بکلّ طریق صریعٌ، و الی کلّ قلب شفیع و لکلّ شجودموع. بتقارضون الثناء و یتراقبون الجزاء. ان سألوا الحفوا و ان عذلوا کشفوا و ان حکموا اسرفوا … یقولون فیشبّهون و یصفون فیموهون. قد هونوا الطّریق و اضلَعوا المضیق فهم لمه الشیطان و حمه النّیران ـ اولئک حزب ـ الشیطان، الا انَّ حزب الشیطان هم الخاسرون.»)
«… از مردمان دو رو و منافق شما را بر حذر می دارم (زنهار گول آنها را نخورید) زیرا آنها گمراهان گمراه کننده اند (از دین) لغزیده و لغزاننده اند. به رنگ های گوناگون و حالات مختلف در آیند… دلها و باطنشان بیمار و ظاهرشان آراسته است. در پنهانی راه روند و آرام آرام (میان درخت ها) پنهان شوند (تا شکاری بدست آرند. وصفشان درمان و گفتارشان شیرین ولی رفتار و کردارشان دردی است بی درمان.
رشکبران خوشیهایند و بر گرفتاری مردم کوشش دارند و امیدها را نومید می کنند. در هر راهی به خاک افتاده ای دارند وسوی هر دلی شفیعی و در هراندوهی اشک هائی ریزان دارند. هر کدام دیگری راستایش می کند که در عوض او نیز ستایشش نماید و همیشه چشم براه پاداشند. در خواهشهای خود اصرار می ورزند و اگر اعتراض داشته باشند پرده دری نمایند و اگر در موردی حکمی نمودند اجحاف و ستم روا دارند … اگر سخنی گفتند باطلی می گویند که شبیه حق است و اگر وصفی کردند واقع را پوشیده ظاهر سازی می کنند. راه باطل را آسان نشان می دهند و چون راه تنگ شد آن را کج می کنند (تا راه فرار باقی نماند) همانا آنان پیروان شیطان و شعله های آتشند.
(خداوند در قرآن می فرماید): آنان گروه شیطانند، آگاه باشید پیروان شیطان زیانکارانند.
۴- امام باقر(ع):
(«لا تقم الی الصّلاه متکاسلاً و لا متناعِساً و لا متثاقِلاً فَإنها من خلل النّفاق قال الله تعالی للمنافقین: و اذا قاموا الی الصّلاه قاموا کسالی.») (تفسیر عیاشی)
سست یا خواب آلود و یا سنگین بنماز نایست زیرا اینها از نشانه های نفاق است. خدای تعالی درباره منافقین می فرماید: (هر گاه برای نماز ایستادند با حالت سستی می ایستند).