ولادت باب الحوائج امام کاظم علیه
السلام
به مناسبت هفتم ماه صفر، ولادت با سعادت امام کاظم (ع)
امام موسی بن جعفر الکاظم (ع) در روز هفتم ماه صفر در منطقه ای به نام (ابواء)
بین مکّه و مدینه به دنیا آمد. مادرش امّ ولد که او را (حمیدة المصفاة) می
نامیدند. مدّت امامتش 35سال، مدت 20سال با پدر زیست و پس از 35سال امامت، در
سن55سالگی در زندان سندی بن شاهک پلید در زمان خلافت هارون الرشید علیه اللعنه به
شهادت رسید و در بغداد، درمنطقه ای که اکنون به نام (کاظمین) (مرقد امام کاظم و
امام جواد علیهماالسّلام) معروف است، به خاک سپرده شد.
نام مبارکش : موسی، القابش: صابر، عبد
صالح، امین، زاهر، نفس زکیّه و معروفترین آنها کاظم است. کنیه هایش: ابوابراهیم،
ابالحسن، و اباعلی است.
فرارسیدن هفتم ماه صفر، روز بابرکت و باسعادت ولادت باب الحوائج، امید
نیازمندان، روح و روان پیامبر و نور چشم حضرت زهرا، امام موسی بن جعفرسلام الله
علیه را به پیشگاه مقدّس ولیّ الله الاعظم ارواحنا له الفداء ،رهبر انقلاب و ملّت
مسلمان ایران، تبریک و تهنیت عرض می کنیم.
باز شوری ز سرمی زند سر شور و شیرین لبی پر ز شکر
شور عشق بتی ماه رخساز با قد و قامت چون صنوبر
حلقۀ زلف او دام دلها عنبر آسا به از نافۀ تر
شعلۀ روی او آتش افروز عاشق کوی
او چون سمندر
ساقیا از خم عشق جانان باده باید بریزی به ساغر
ساغری سبز همچون زمرّد باده ای همچو یاقوت احمر
باده ای تلخ کآرد بسر شور لیک شیرین چو قند مکرّر
تامرا بلبل نطق گویا عندلیبانه گردد ثناگر
درمدیح خداوند گیتی روح عالم، روان پیمبر
عقل اقدم،امام مقدّم در حدو ث زمانی مؤخر
مشرق آفتاب حقیقت مطلع نیّر ذات انور
آنکه از نور ذات است مشتق و انکه درکائنات است مصدر
مظهر غیب مکنون مطلق اسم اعظم در او رسم مضمر
شاه اقلیم حسن الهی کز ستایش بسی هست برتر
ترسم از غیرتش گربگویم ماه کنعان غلامی است دربر
یوسف حسن او صد چو یعقوب درکمند فراقش مسخّر
با کلیم آنچه شد از تجلّی می کند نور او صد برابر
طور سینا وانی انا الله روضۀ قدس و موسی بن جعفر
کاظم الغیظ باب الحوائج صائم الدهر فی البرد والحر
آسمان حلقه ای بر دراو بلکه از حلقه ای نیز کمتر
درحقیقت توئی شاه مطلق در طریقت توئی پیرو رهبر
درشریعت تو هفتم امامی حاکم و معنی چار دفتر
***
ضمن تبریک مجدد این روز فرخنده و مبارک، نکته ای به نظرمان رسید که لازم است
تذکّر دهیم:
در روایتهای مکرّری که از معصومین (ع) نقل شده است، درباره اوصاف شیعیان ذکر
کرده اند که: شیعیان در روزهای خوشی و شادمانی ما، شادند و در روزهای مصیبت و
اندوه ما، محزون اند. واقعیّت هم چنین است که باید همانگونه که روزهای مصیبت و
وفیات را روزهای غم واندوه می دانیم و در آنها مراسم عزاداری برپا می داریم و به نوحه سرائی می پردازیم، باید در روزهای
مولود واعیاد اسلامی، آثار شادی و فرح برما نمایان و ظاهر گردد و مراسم شادمانی را
برپا می داریم . بنابراین نمیشود ماه صفر را همه اش ماه عزا و گریه دانست چراکه
ولادت دو امام دراین ماه است: سوّم ماه صفر ولادت امام باقر علیه السلام و هفتم
ماه صفر ولادت امام کاظم علیه السلام در این ماه است. پس این دهۀ اول ماه صفر که
دو ولادت در آن واقع شده، خوب است که دهۀ شادمانی باشد ولی دهۀ آخر که بزرگترین
مصیبت ها درآن واقع شده و آن رحلت حضرت خاتم الانبیاء صلّی الله علبه و آله به
اضافه شهادت امام مجتبی و امام رضا علیهماالسلام، حق است که دهۀ مصیبت و عزاداری و
سوگواری باشد و هر چه شیعیان در این روزهای ماتم و عزا، نوحه سرائی کنند بازهم کم
است.
به هرحال این جملۀ معترضه ای یود که لازم بود یادآور شویم و آن اینکه در ماتم ها و وفیات معصومین علیهم السّلام
سوگواری نمائیم و در روزهای مولود که شیرین ترین اعیاد اسلامی ما است، به
شادی و سرور بپردازیم. والسلام