حکومت قائم آل محمد (عج)
نیمه شعبان، عید بزرگ میلاد منجی جهان بشریت، حضرت ولی عصر ارواحنا فداه، بر
پیروان حضرتش مبارک باد
چه گسانی در روز موعود، شادند و خرم و چه کسانی غمگین اند و نالان؟
یکی از مهمترین مسائلی که باید شیعیان آن را مدّ نظر قرار داده و همواره در
انتظارش باشند، فرج آل محمد و ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا فداه است که درباره
انتظارفرج، روایات گوناگونی از تمام معصومین (ع) ذکر شده وآن را برترین و والاترین
اعمال شیعیان در دوران غیبت کبری دانشته اند، و در این زمینه هیچ بحثی نیست، ولی
بحث در این مطلب است که وقتی امام زمان (س) ظهور کرد چگونه حکومت می کند و آیا
همین مردمی که سالهای دراز انتظار قدوم مبارکش را داشتند، تحمل حکومت عدلش را
دارند یا خیر؟
بی گمان شیعیان و پیروان واقعی آن حضرت و آنان که برنامه های چندساله حکومت
عدل امیرالمؤمنین (ع) را در تاریخ خوانده اند، مقداری آشنائی با روش برخورد و
برنامه های حکومتی آن حضرت خواهند داشت و خود را برای آن روز موعود که قطعا شیرین
ترین و جذایترین روزهای تاریخ خواهد بود، آماده و مهیا می کنند؛ ولی آیا آن مرفهین
بی درد و یا متحجرین کژاندیش نیز که خود را شیعه و پیرو آن حضرت می دانند، تحمل آن
حکومت عادلانه را خواهند داشت یا نه؟ و آیا دیگر ملتها که پس از دیدن آن همه رنج و
محنت و تحمل سالها ظلم و ستم بیدادگران، به انتظار منجی جهان بشریت روز شماری می
کنند، آیا آنها نیز می توانند این حکومت را پذیرا باشند یا خیر؟
در یکی از روایتهائی که از امام باقر (ع) نقل شده و امام صادق (ع) نیز به همین
لفظ، حدیثی دارند، چنین آمده است.
«لو علم الناس ما یصنع المهدی أذا خرج، لأحبّ اکثرهم ان لایراه هما یقتل من
الناس! أما إنه لبیدأ بقریش، فلا یأخذ منها الا السیف، ولا یعطیها الا السیف، حتی
یقول کثیر من الناس: ما هذا من آل محمد، لوکان من آل محمد لرحم!!».[1]
اگر مردم می دانستند که حضرت مهدی، هنگام ظهور، چه می کند، به تحقیق بسیاری از
آنان دوست داشتند که او را هرگز نمی دیدند زیرا بسیاری از مردم را به قتل می
رساند. و همانا او از قریش شروع می کند و جز سلاح از آنها نمی گیرد و جر با سلاح،
با آنان روبرو نمی شود تا اینکه بسیاری از مردم بگویند: این شخص از آل محمد نیست؛
اگر او ازآل محمد بود، قطعا رحم می کرد!!
این قریش و تبار قریش اند که در طول سالیان دراز، آن قدر به امت محمد (ص) ظلم
روا داشته اند و آنقدر مؤمنین و پیروان علی، در ایام حج و غیر آن، توسط این گروه
که عداوت و دشمنیشان با پیامبر و فرزندانش، واضح و آشکار بوده، با سلاحهای گرم و
سرد مورد ضرب و جرح و قتل قرار گرفته اند که جز آن منتقم حقیقتی، کسی نمی تواند
«ثار» اینان را از آنان بیرد و انتقام آن جنایتها و خیانتهای طول تاریخ را از
عاملان پلید ظلم و جنایت، جز او کسی را توانای گرفتن نیست. پس مستضعفین و
ستمدیدگان، منتظر فرج آل محمد هستند و برای گرفتن انتقام صدها زائر خانه خدا که
توسط سفیانیان زمان کشته شدند و سر بریده شدند توسط امام و ولیشان، آماده شده و
لحظه شماری می کنند.
در تفسیر آیه «فهمل الکافرین أمهلهم رویداً» از امام پنجم (ع) نقل شده است که
فرمود: خداوند می فرماید: ای محمد، این افرین را مهلت ده تا روزی که حضرت قائم
مبعوث گردد و از ستمگران و طاغوت های قریش و بنی امیه و سایر مردم انتقام بگیرد-
«أمهل الکافرین یا محمد رویداً، لوبُعث القائم فینتقم من الجبارین والطواغیت من
قریش و بنی امّیه و سایر الناس».[2]
پس جا دارد که ما شیعیان آن حضرت، هر ساعت بلکه و هر ثانیه منتظر قدوم مبارکش
باشیم تا اینکه انتقام از سفاکان و جنایتکارانی که- لااقل- در همین چند سال پس از
پیروزی، آن همه ظلم و ستم و جنگ برما روا داشتند و آن همه جوانان عزیز این آب و
خاک را به شهادت رساندند و آن همه گلزارها را در سراسر کشور اسلامیان آباد کردند و
آن همه خانه های یتیمان و بیچارگان را ویران ساختند و آن همه خون به دل امام
بزرگوارمان کردند را بستاند و شرّ اشرار را به خودشان برگرداند و دست ظالمان و
جائران را از سر امّت بزرگ اسلامی در ایران و سایر کشورها قطع کند و ریشه ظلم و
جور را برکند و شجره خبیثه دشمنان آل محمد را بسوزاند.
ما که هر لحظه شاهد آن همه جنایت و ظلم بر شیعیان و مستضعفان در سراسر جهان
هستیم و اخبار منتشر نشده گواه بر آن است، چطور می توانیم شاهد ترحّم برآن ستم
پیشگان و جنایتکاران باشیم؟ آری! چه پرتوقع آنها که با مکیدن خون مظلومان، باز هم
توقع ترحّم دارند؟!
ای کاش هرچه زودتر ولی الله اعظم ارواحنا له الفداء ظهور کند و با ظهور
پربرکتش، دعوت مضطرین اجابت و سوء و بلا از آنان کشف و مرتفع گردد «أمّن یحیب
الضطر اذا دعاه و یکشف السوء».[3]
به هرحال آن روز موعود- که هرچه زودتر برسد ان شاء الله- روزی سنگین و شدید
است بر دشمنان دین و دشمنان اهل بیت ولی روزی مبارک و خجسته خواهد بود، بر تمام
مؤمنین و مسلمانان واقعی و بر تمام جنبندگان و زنده گان. امام کاظم (ع) می فرماید:
«یفرح به اهل السّماء و أهل الأرض، والطیر في الهواء، والحیتان في البحر»-
تمام اهل آسمانها و اهل زمین و پرندگان هوا و ماهیان دریا به ظهورش خرسند خوشحال
می شوند.
ولی در همان روز که مؤمنین و تمام تسبیح کنندگان الهی خوشحال اند، کافران و
براندیشان و ظالمان، ناراحت و نگران اند.
امام صادق (ع) می فرماید:
«یفرح یخروجه المؤمنون و اهل السماوات ولا یبقی کافر ولا مشرکٌ أإلا کره
خروجه»[4]– تمام
مؤمنین و اهل آسمانها از قدوم مبارکش خوشحال می شود ولی هیچ کافر و مشرکی نمی ماند
جز اینکه ناراحت و غمگین می گردد.
برخورد با مرتدین و کفار
هنگامی که حضرت قائم در میان مرتدین و کفار از شرق زمین و غرب آن خروج می کند،
اسلام را بر آنان عرضه می دارد، پس هر که به دلخواه خود، اسلام را پذیرفت، او را
امر به نماز و زکات و آنچه بر هر مسلمان واجب است، می نماید و اگر اسلام را
نپذیرفت، بی درنگ گردنش را می زند تا اینکه در روی زمین، در مشرق و مغرب آن، هیچ
کس نباشد جز موحدین و خداپرستان.
«… اذا خرج في اهل الردة والکافر في شرق الأرض و غربها، فعرض (ع)، فمن اسلم
طوعاً امره بالصلاة و الزکاة و ما یؤمر به المسلم و یحب لله علیه، من لم یسلم ضرب
عنقه حتی لایبقی في المشارق والمغارب اُحدٌ إلا وحّدَ الله».[5]
اینجا است که آیه مبارکه «وله اسلم من في السماوات والأرض طوعاً و کرهاً» تحقق
می یابد و تمام مردم روی زمین، خواه ناخواه، مسلمان می شوند. و اینجا است که زمین
از کفار و جاهدان و ظالمان پاک و تطهیر می گردد و اینجا است که آیه «والله متمّ
نوره» عملاً تفسیر می شود و اینجا است که آیه «وقاتلوهم حتی لاتکون فتنه و یکون
الدّین کله لله» از حالت شعار و امید به واقعیت و حقیقت می پیوندد و جز خدا پرست و
خداخواه روی زمین نمی ماند و مستضعفین به حق وارث زمین می گردند «و نرید ان نمن
علی الذین استضعفوا في الأرض ونجعلهم ائمّة ونجععلهم الوارئین».
چه ایمانی سودمند و چه ایمانی بی ارزش است؟
به هرحال آن روز پیروزی بزرگ و روز رهائی که مستضعفین عالم منتظرش هستند و
شیعیان برای رسیدنش لحظه شماری می کنند و به نص قرآن کریم بر کافران و منافقان،
دشوار و نگران کننده خواهد بود. خداوند در سوره سجد، آیه 28 می فرماید:
«و
یقولون متی هذا الفتح ان کنتم صادقین. قل یوم الفتح لاینفع
الذین کفروا ایمانهم ولاهم ینظرون، فأعرض عنهم وانتظر انّهم منتظرین»- کافران می گویند،
اگر راست می گوئید، این روز پیروزی چه وقت خواهد بود؟ بگو- ای پیامبر- که روز
پیروزی، ایمان آنان که کافر بودند، هیچ ارزش ندارد و به آنها لطف و مرحمتی نخواهد
شد، تو هم ای پیامبر از آنها روی گردانو منتظر شکست تو می باشند.
ما از پیش خود، این آیه را به روز پیروزی بزرگ و روزهائی مستضعفین تفسیر نمی
کنیم بلکه مطلب را به امام معصوم واگذار می نمائیم که او تفسیر بکند زیرا قرآن را
او می داند و او عالم به محکمات و متشابهات قرآن است. امام صادق (ع) در تفسیر این
آیه شریفه می فرماید:
«یوم الفتح، یوم تفتح الدنیا علی القائم (ع) ولا ینفع احداً تقرّب بالإیمان لم
یکن قبل ذلک مؤمناً بإمامته، ومنتظراً لخروجه، فذاک الذی ینفعه ایمانه و یعظم الله
عزوجل عنده قدره و شأنه، وهو أجر الموالین لأهل البیت علیهم لسلام».[6]
روز فتح، همان روزی است که دنیا به دست قائم آل محمد، گشوده می شود و آن روز،
ایمان آن کسی که قبلا به امامت آن امام، ایمان نداشته و منتظرش نبوده، ارزش و سودی
ندارد، ولی او که ایمانش ارزش دارد و خداوند قدر و منزلتش را بالا می برد او پیرو
اهل بیت (ع) است که ایمانش، سودمند و پاداش آور خواهد بود.
آری! آن کسانی که منتظر آن روز هستند که در سپاه امام زمان (ع)، با دشمنان خدا
بجنگد، اگر در آزمایشهای مکرری که در دوران پرتلاطم غیبت کبری، پیش آمده و می آید
مهر سکوت را بر لب و قفل سکون را بر دست نزده بودند و نمی زدند، و در این حکومت
پشت و پرده آن حضرت، او را واقعا شاهد و ناظر می دیدند و با دشمنان او و دشمنان
خدایش می جنگیدند، در آن روز نیز می توانند در لشکر آن حضرت با دشمنانش بجنگند،
ولی افسوس که بسیاری از این منتظران دروغین که انتظار، تنها لقلقه لسانشان است و
حس آسایش و آرام، در آنها به قدری فراوان است که حاضر نیستند، این تن عاریه ای را
به زحمت و رنچ بیاندازند و دل خوش دارند که در دعای عهد از خدا خواسته اند، آنها
را برای روز موعود نگه دارد یا زنده کند و شمشیر بدنشان دهد تا در رکاب امام
بجنگند، اینان بی جهت خود را فریب می دهند؛ اگر راست می گفتند و راست می گویند،
امروز که حضرت حجت سلام الله علیه، در پشت پرده غیبت، نگران اوضاع شیعیان و
مستضعفان است و ازآنان می خواهد که به یاریشان بشتابند، چرا شمشیر امام زمان را به
زمین می زنند و چرا به او پشت می کنند؟!
جای بسی تأسّف است که این داعیه های دروغین، با این عوام فریبیها، بسیاری از
ساده لوحان و خوش باوران را به همین سکون و جمود واداشته اند، و این باور غلط را
به آنها تزریق کرده اند که: ما چاره ای جز انتظار آن حضرت نداریم و نباید دست به
سیاه و سفید بزنیم، بلکه برای تسریع ظهور! باید در بیشتر شدن تباهی و فساد جامعه،
تلاش کنیم!!! و خود آب بیار معرکه گردیم تا شاید او بیاید!![7]
آیا این نابخردان فکر می کنند که تمام احکام الهی نازل شده است برای اینکه در
کتاب و قرآن نوشته و خوانده شود و هیچ به آن عمل نکنند، مگر روزی که حضرت بیاید؟!
راستی ایمان اینها که در آینده می خواهد پیدا شود! برای آن روز فایده ای دارد؟!
آیا اینها با این طرز تفکر صددرصد غلط، همان موالیان و پیروان اهل بیت هستند؟ یا
اصلا می توانند به این نام، خود را مزین کنند؟
آنکس موالی اهل بیت و منتظر حقیقتی فرج است که در عصر غیبت، همانند عصر ظهور،
به اسلام و دین و آئین و مسلمانان خدمت کند و در راه پیش برد اهداف و آرمانهای
مقدس ولی عصر سلام اله علیه، همواره تلاش و فعالیت کند و راه را برای رسیدن آن
حضرت هموار سازد و آنقدر آمادگی در خود ایجاد نماید که بی درنگ، حضرت حجت (عج)، او
را در سپاه خود، جای دهد و برای فتح بزرگ، سهیم و شریک شود.
عالمان مفسد و برخورد با حضرت
ما بر این باوریم که بسیاری از این جاهلان و متحجران، حتی در آن روز موعود که
حکومت حضرتش منعقد می شود، و فاسدان و مفسدان، با سلاح الهیش نابود می گردند، با
آن حضرت، نه از روی میل و رغبت، که از روی ترش و وحشت، بیعت می کنند و اگر قددرت
در دستش نبود، هیچ بعید نبود که در امامتش تشکیک کرده و حتی فتوا به قتلش دهند!
در حدیثی بسیار جالب از امام صادق (ع) چنین روایت شده که فرمود:
«إنّ قائمنا إذا قام، استقبل من جهلة الناس أشدَّ مما استقبله رسول الله (ص)
من الجاهلیة. فقیل له: کیف ذلک؟ فقال: إن رسول الله أتی الناس وهم یعبدون الحجارة
والصخور والعیدان والخُشُب المنحوتة و إنّ قائمنا إذا قام أتی الناس وکلهم
یتأوّلون علیه کتاب الله، و یحتج علیه به ویقاتله علیه! اما والله لیدخُلَنَّ
علیهم عدله جوف بیوتهم کما یدخل الحَرُّ والقَرُّ».[8]
قائم ما روزی که قیام کند، برخورد مردم جاهل و نادان، از او بدتر و شدیدتر از
برخورد جاهلان دوره جاهلیت از رسول خدا (ص) خواهد بود.
از حضرت پرسیدند: چطور؟
فرمود: وقتی پیامبر مبعوث شد، در حالی مردم را دعوت به اسلام کرد که سنگ و
کلوخ و چوبهای ساخته شده را می پرستیدند ولی وقتی قائم ما قیام کند، در حالی بسوی
مردم آید که با کتاب خدا و تأویلهای غلط، با او برخورد کنند و به او احتجاج نمایند
و با قرآن به جنگ او برآیند! اما به خدا قسم، آنچنان عدالت آن حضرت در خانه هایشان
نفوذ کند همانگونه که گرما و سرما نفوذ می کند. (و خلاصه کسی را توانائی فرار از
حیطه حکومت حضرتش نباید).
آری! به تحقیق مکتب مقدس اسلام آنقدری که از علمای فاسد و تأویلگران مفسد،
ضربه خورده است، از هیچکس، در طول تاریخ، نخورده است و خطری که اینان دارند، هیچ
قدرت مادی و تسلیحاتی ندارد و همین معنای حدیث رسول اکرم (ص) است که می فرماید:
«إذا فسد العالم فسد العالم».
در روایت دیگری که همین مطلب را می رساند، امام صادق (ع) به خطر همین علمای
تأویلگر اشاره فرموده، و توضیح می دهند که: دشمنان واقعی او همین علمای دروغین و
مجتهدینی هستند که می بینند، حضرت به خلاف آنچه امامان و فقهایشان، فتوا می دهند،
حکم می کند؛ سپس حضرت می فرمایند:
«ولولا أنّ السّیف بیده لأفتی الفقهاءُ بقتله! ولکن الله یظهره بالسّیف والکرم
فیطیعونه، ویخافون فیتقبّلون حکمه من غیر ایمان، بل یضمرون خلافه»[9]– و
اگر شمشیر در دستش نبود، بی گمان این فقها فتوا به قتلش می دادند ولی خداوند او را
با سلاح و بخشندگی، ظاهر می کند، پس ناچار از او اطاعت می کنند و از ترسش، حکمش را
بی آنکه ایمان داشته باشند، بلکه، خلاف آن را بخواهند، می پذیرند.
به هر حال ما را با چنین تأویلگران و عالمان بی عمل و فقیهان دروغین کاری
نیست، و بی گمان آن روز موعود که فرا رسد، ایمان زائیده ترس و وحشت آنها هیچ اثر و
فایده ای ندارد و همان گونه که امام صادق (ع) فرودند، ایمان افرادی مؤثر و با ارزش
است، که قبل از ظهور حضرتش، به او ایمان آورده و در لسان و عمل منتظر قدوم مبارکش
هستند، و ما امیدواریم که خداوند ما را جزء آن مؤمنان واقعی قرار دهد دهد و ما را
توفیق یاری آن حضرت در دوران غیبت و ظهور، بخشد و آن روز که ندای «أتی أمرُ الله»
در جهان بلند شود، و جبرئیل امین در کنار خانه خدا دست بیعت به او بدهد و فرشتگان
و خواص و یاران ویژه اش و نقبای حضرتش با او بیعت کنند، ما نیز در صف بیعت کنندگان
باشیم و در آن روز خجسته و مبارک، دیدگان ما به سیمای تابناک و نورانیش، منوّر
گردد و ما هم شامل آیه مبارکه باشیم که می فرماید: «ویومئذٍ یفرح المؤمنون بنصر
الله ینصرُ من یشاء وهو العزیز الرّحیم»[10]– و
آن روز بیاری خدا مؤمنان شاد و خرّم می شوند و همانا خداوند هرکه را بخواهد یاری
می کند و او قدرتمند و مهربان است.
ای حریمت کعبه توحید را رکن یمان
آستانت مستجا است و درت دارالامان
ای خداوند حرم، ای محرم اسرار غیب
تا به کی باشد حرم در دست این نامحرمان
خانه های قدس حق را پای پیلان محو کرد
خاندان تجد را ایزد کند بی خانمان
خسروا صبر و تحمل پیشه کردن تا به کی
تیشه بی اندیشه زن بر ریشه این ظالمان
ای ولیّ مؤمنان و ای روح قرآن؛ ای حافظ شرع مبین اسلام و ای حجّت والای حق در
جهان؛ ای کوکب درّی و ای مصباح مشکات نوراللهی؛ ای فریادرس مظلومان و مستضعفان و
ای اجابت کننده دعوت مضطرّان و بیچارگان، بپاخیز! شمشیر جدّت رسول خدا را برگیر،
عمّامه و قبایش را در بر کن و این همه سفیانیان و دجّالان را نیز پا بگذار و آنان
را خوار و منکوب ساز؛ بیا که بنی امیه هنوز هم بر منبر پیامبر (ص) علی را لعن و
نفرین می کنند؛ بیا که منفور ترین دشمنانت در کشورهای اسلامی با اسم اسلام و قرآن،
یارانت را فوج فوج قتل عام می نمایند و بیا که دجالان و منافقان نیز، در این
درگیریها بیاری دشمنانت شتافته اند و این یاران باوفایت، در غربت وطنهایشان، فقط
یک نام را بر زبان جاری می کنند و فقط یک اسم مقدس را روز و شب می خوانند: «یا
مهدی ادرکنی».