سخنان
معصومين
فضيلت
عزاداري سيد الشهداء(ع)
*
حضرت سيد الشهدا سلام الله عليه:
«ما
من عبد قطرت عيناه فينا قطرة أو دمعت عيناه فينا دمعة إلا بواه الله بها في الجنة
حقبا».
(بحار
ـ ج 44 ـ ص 279)
چشمان
هيچ بنده‌اي باي ما قطره اشکي نريزد يا ديدگانش به خاطر ما نگريد جز اينکه خداوند
براي آن قطره اشک، سالها او را در بهشت جاي دهد.
*
امام صادق(ع):
«کل
الجزع و البکاء مکروه، سوي الجزع و البکاء علي الحسين(ع)».
(بحار
ج 44 ـ ص 280)
هر
بي‌تابي و گريه‌اي مکروه و ناپسند است جز بي‌تابي و گريه بر امام حسين(ع).
*
امام صادق(ع):
«دخل
جعفر بن عفان علي ابي عبدالله(ع) فقر به و أدناه ثم قال: يا جعفر! قال: لبيک!
جعلني الله فداک. قال: بلغني أنک تقول الشعر في الحسين و تجيد. فقال له: نعم جعلني
الله فداک. قال: قل. فأنشده صلي الله عليه فبکي و من حوله حتي صارت الدموع علي
وجهه ولحيته. ثم قال: يا جعفر! والله لقد شهدت ملائکة الله المقربون هاهنا يسمعون
قولک في الحسين(ع) و لقد بکوا کما بکينا و اکثر، و لقد أوجب الله تعالي لک يا جعفر
في ساعته الجنة بأسرها، و غفر الله لک.
فقال:
يا جعفر! ألا أزيدک؟ قال: نعم يا سيدي. قال: ما من أحد قال في الحسين شعرا فبکي و
أبکي به إلا أوجب الله له الجنة و غفر له».
(رجال
کشي ـ ص 187)
جعفر
بن عفان بر امام صادق(ع) وارد شد. آن حضرت او را به نزديک خود فرا خواند و به او
فرمود: اي جعفر! عرض کرد: لبيک، جانم به فدايت فرمود: به من خبر داده‌اند که تو
درباره امام حسين(ع) شعر مي‌سرائي و خوب هم شعر مي‌گوئي. عرض کرد: آري، خدا مرا به
قربانت کند. فرمود: بگو. پس او مرثيه‌اي را در باره حضرت سيد الشهدا صلوات الله
عليه سرود و در حضور حضرت خواند. حضرت و همراهانش گريستند تا آنجا که اشک ديدگان
مبارکش بر چهره و محاصن مبارک جاري شد.
سپس
فرمود: اي جعفر! به خدا سوگند فرشتگان مقرب الهي در اينجا بودند و مرثيه تو را در
باره حضرت سيدالشهدا(ع) شنيدند و مانند ما بلکه بيشتر گريستند و قطعا خداي تبارک و
تعالي تمام بهشت را بر تو واجب گردانيد و گناهانت را آمرزيد.
سپس
حضرت فرمود: اي جعفر! آيا بيشتر برايت نگويم؟ عرض کرد: چرا، آقاي من! امام(ع)
فرمود: هيچ کس درباره امام حسين(ع) شعري نگويد که خود بگريد و ديگران را بوسيله آن
بگرياند مگر آنکه خداوند بهشت را بر او واجب گردانيده و او را بيامرزد.
*
امام صادق(ع):
«ان
الحسين بن علي عليهما السلام عند ربه عزوجل، ينظر إلي معسکره و من حله من الشهداء
معه، و ينظر الي زواره و هو أعرف بهم و بأسمائهم و أسماء آبائهم و بدرجاتهم و
منزلتهم عندالله عزوجل من أحدکم بولده، و إنه ليري من يبکيه فيستغر له و يسأل
آباءه عليهم السلام أن يستغفروا له و يقول: لو يعلم زائري ما أعد الله له لکان
فرحه اکثر من جزعه، و أن زائره لينقلب و ما عليه من ذنب».
(امالي
شيخ ـ ص 34)
امام
حسين(ع) نزد پروردگارش است و به سپاهيانش و شهدائي که در رکابش شهيد شدند، مي‌نگرد
و به زيارت کنندگانش نگاه مي‌کند در حلاي که به آنها و نامهايشان و نامهاي پدران و
نياکانشان و درجات و منزلتهايشان نزد خداي عزوجل، آشناتر است از شماها نسبت به
فرزندانتان و بي‌گمان او کساني را که بر آن حضرت مي‌گريند، مي‌ّيند و براي آنها
طلب مغفرت مي‌کند و از پدران بزرگوارش(ع) مي‌خواهد که براي او طلب آمرزش کنند. و
مي‌فرمايد: اگر زيارت کننده من مي‌دانست که خداوند چه براي او فراهم کرده است، هر
آينه خرسندي و سرورش بيش از جزع و گريه‌اش بود و همانا زائر آن حضرت به خانه‌اش
باز مي‌گردد در حالي که هيچ گناهي نداشته باشد.