دانستنيهايي از قرآن
بسم الله الرحمن الرحيم
حسين، نفس مطمئنّه
«$pkçJr’¯»t ߧøÿ¨Z9$# èp¨ZÍ´yJôÜßJø9$# ûÓÉëÅ_ö$# 4n<Î) Å7În/u ZpuÅÊ#u Zp¨ÅÊó£D Í?ä{÷$$sù Îû Ï»t6Ïã Í?ä{÷$#ur ÓÉL¨Zy_ ».
(سوره فجر- آيه 30-27)
اي نفس مقدّس و آرام، به سوي پروردگارت باز گرد كه همانا تو راضي و خشنودي از
نعمتهايش و او از تو راضي است، پس در صف بندگان خاص من درآي و به بهشتم وارد شو.
چه نفسي مطمئنتر و مقدستر و آرامتر از نور چشم رسول خدا، حضرت سيد الشهدا (ع)كه
با آن همه مصيبتهاي طاقت فرسا كه هر يك كافي است، كوه مستحكمي را به لرزه درآورد،
و با آن همه عزيزان و يارانش كه جلوي ديدگانش به شهادت رسيدند، با اين حال راوي ميگويد
هر چه- روز عاشورا- مصيبت بر حضرت بيشتر ميباريد، برافروختهتر ميشد، زيرا به
لقاي پرودرگارش با اطمينان بيشتريف نزديكتر ميشد.
آيات زيادي دربارۀ حضرت سيد الشهدا سلام اله عليه تاويل شده است ولي اين آيه
را برگزيديم كه بارزترين مصداق نفس مطمئنه، قطعاً خود حسين بن علي (ع)است، گو
اينكه امام صادق (ع)در تفسير اين آيه، پس از تلاوت فرمود: يعني: حسين بن علي
عليهما السلام. و در روايت مفصّل ديگري از امام صادق (ع)نقل شده كه فرمود:
«اقرؤوا سورة الفجر في فرائضكم و نوافلكم، فإنّها سورة الحسين بن علي عليهما
السلام، و ارغبوا فيها رحمكم الله تعالي.
فقال له أبو أسامة و كان حاضر المجلس: و كيف صارت هذه السورة للحسين (ع)خاصة؟
فقال: ألا تسمع الي قوله تعالي: «يا أيتُها النفس المطمئنة ارجعي إلي ربك…»
انما يعني الحسين علي (ع)، فهو ذوالنفس المطمئنة الراضية المرضيّة، و أصحابه من آل
محمّد (ص) هم الراضون عن الله يوم القيامة و هو راضٍ عنهم.
و هذه السورة في الحسين بن علي (ع)وشيعته وشيعة آل محمد خاصة. من أدمن قراءة
«والفجر» كان مع الحسين علي عليهم السلام في درجته في الجنة. ان الله عزيز حكيم».
(بحارالانوار ج 44- ص 319)
حضرت ميفرمايد: سورۀ فجر را در نمازهاي واجب و مستحب خود بخوانيد زيرا اين
سورۀ امام حسين (ع)است و به آن دل ببنديد، خداي شما را رحمت كند و بيامرزد.
ابواسامه كه در مجلس حاضر بود پرسيد: چرا اين سوره، مخصوص امام حسين (ع)است؟
فرمود: آيا نميشنوي سخن حق را كه ميفرمايد: «اي نفس مطمئن…» مقصود امام حسين (ع)است
زيرا او است كه نفس مطمئن است و از خدا راضي و خدا از او راضي است و اصحاب او از
آل محمّد از خداوند روز قيامت راضي هستند و او از آنان راضي است. و اين سوره
دربارۀ امام حسين و شيعيانش و شيعۀ آل محمّد خصوصاً وارد شده است. هر كه بر آن
سوره مداومت كند، همراه با امام حسين (ع)در درجهاش در بهشت است و همانا خداوند
غالب و حكيم است.
راستي اگر ما همانگونه كه روز زيارت حضرت، آرزو ميكنيم كه اي كاش در روز
عاشورا، كربلا بوديم و با آن حضرت و در ركابش كشته ميشديم، امروز در عمل و گفتار
و كردار خود، از او پيروي كنيم و تا اندازهاي- نه چون حسين كه در توان هيچ كس
نيست- ايثار داشته باشيم و در كارهاي خود، خدا را مدّ نظر قرار دهيم، اميد است كه
اين آيه شريفه، شامل حال ما نيز شود و رضايت خدا را كسب كنيم كه همانا «رضوانٌ من
الله اكبر» اين رضايت است كه از هر نعمتي در بهشت جاويدان برتر و مهمتر است. البته
آن ايثار و فداكاري كه روز عاشورا از حسين بن علي (ع)و خويشان و يارانش ديده شد، در
تاريخ نه سابقه داشته و نه پس از اين ديده
ميشود، و آن آزمايش و امتحاني كه حسين در آن سربلند و پيروز درآمد، براي
احدي متصوّر و ميسور نيست. ولي بهرحال بايد، چنانكه آرزو ميكنيم، از آن حضرت
پيروي نمائيم و تا حدّ امكان، براي تحقق اهداف و آرمانهاي والايش، جان نثاري و
فداكاري كنيم زيرا رضايت الهي به اين آساني بدست نميآيد. به اميد موفقّيت شيعيان
و پيروان سيدالشهدا (ع)براي خونخواهي آن حضرت، در زير پرچم حضرت مهدي موعود سلام
الله عليه.