امام مجتبي (ع)مظلوم تاريخ
امام حسن مجتبي سلام الله عليه در مدينه منوره، نيمه ماه رمضان سال سوم هجرت،
تولد يافت. او نخستين فرزند پدر و مادرش حضرت اميرالمؤمنين (ع)و فاطمه زهرا سلام
الله عليه ميباشد.
نامش حسن، القاب مباركش: سبط، سيّد زكي، نقي و مجتبي است و كنيهاش ابومحمد
است.
فرزندانش: زيد، حسن، عمرو، قاسم، عبدالله، عبدالرحمن، حسن اثرم، طلحه، ام
الحسن، ام الحسين، فاطمه، ام سلمه، رقيّه و ام عبدالله ميباشد.
نسل آن حضرت فقط از دو پسرش حسن و زيد باقي مانده است.
هيچ كس از نظر سيما و قيافه و اخلاق و رويّه، از او به جد بزرگوارش شبيهتر
نبود. ستايش كنندگانش، چنين تعريفش ميكنند:
داراي رخسارهاي سفيد آميخته به اندكي سرخي، چشماني سياه گونهاي هموار،
محاسني انبوه، گيسواني مجعّد و پر، گردني برّاق، اندامي متناسب، شانهاي پهن،
استخواني درشت، قدي ميانه، چهرهاي نمكين و بسيار زيبا و جذاب بود.
امام مجتبي (ع)بيست و پنج بار، پياده به خانه خدا رفته و حج انجام داده است و
اين در حالي بوده كه اسبهائي نجيب، براي حمل بار، همراه خود داشته است.
آن حضرت سه بار اموالش را با خداي خود تقسيم نمود و دوبار از تمام دارائيش
براي خدا گذشت. و با اين حال در زمان خود، بياعتناترين مردم به زر و زيور دنيا
بود و همواره به ياد و ذكر خدا بود.
محمدبن اسحق گويد: بعد از رسول خدا (ص) نيافتم كسي را كه از نظر شخصيت و مقام
به حسن بن علي برسد. بر در خانهاش فرش مياندختند و چون از خانه خارج ميشد و
آنجا مينشست، راه بسته ميشد و به احترام او كسي از برابرش عبور نميكرد و او چون
متوجه ميشد، به منزل برميگشت و آنگاه مردم رفت و آمد ميكردند.
با اين همه مقام و منزلت، آنچنان فروتن و متواضع بود كه روزي بر برخي از
مستمندان ميگذشت و آنها قطعههاي نان را روي زمين گذارده و خود نيز روي زمين
نشسته و نان ميخوردند. امام مجتبي را كه ديدند، عرض كردند: اي فرزند رسول الله!
با ما همغذا شو.
حضرت فوراً از مركب سوارش پائين آمد و با آنان مشغول غذا خورد شد و فرمود:
خداوند مستكبران را دوست نميدارد. پس از آن، حضرت آنها را به منزل خود دعوت كرده
و غذا و پوشاك مفصّلي به آنها مرحمت فرمود.
روزي غلام سياهي را ديد كه گرده ناني در پيش نهاده، يك لقمه ميخورد و يك لقمه
بر سگي كه آنجا است ميدهد. از او پرسيد: چه چيز تو را به اين كار واداشته است؟
گفت: حيا ميكنم كه خودم غذا بخورم و به او ندهم.
امام حسن (ع)به او فرمود: همين جا باش تا من بروم و برگردم. سپس نزد صاحب آن
غلام رفت و غلام را از او خريد. ضمناً باغي را هم كه او در آن زندگي ميكرده است،
از صاحبش خريد غلام از آزاد كرد و باغ را نيز به او بخشيد.
امام مجتبي (ع)اولين سبط پيامبر و يكي از دو نفري است كه دودمان پيامبر
منحصراً از نسل آن دو سروران جوانان اهل بهشت، به وجود آمده و منتشر شدهاند. او
يكي از چهار نفري است كه پيامبر اكرم (ص) به آنان به مباهله با نصاراي نجران
پرداخت. و يكي از پنج نفر اصحاب كساء است. او از كساني است كه خداوند آنان را از
هر رجس و پليدي، پاك و طاهر قرار داده است و از كساني است كه خداوند مودت آنان را
اجر رسالت پيامبرش قرار داده است. او يكي از دوازده امامان معصوم و مفترض الطاعة
است كه خداوند اطاعتشان را بر تمام امّت محمّد (ص)، فرض و واجب قرار داده است. او
ريحانه و گل خشبوي رسول الله است. او نور
چشم زهراي اطهر است. او فرزند دلبند علي مرتضي است. درباره شخصيت و غظمت او هر چه
گفته شود كم است و هرگز كسي نتوانسته و نميتواند حق سخن را ادا كند. همين كافي
است كه رسول خدا او و برادرش حسين را دربر گرفته و فرمود: من اين دو كودك را و پدر
و مادرشان را دوست دارم و اينان با من و در درجه من در روز قيامتاند.
امام مجتبي (ع)با آن همه عظمت و مقام و با آن شخصيت والا و برترين حسب و نسب
در تاريخ، با اين حال، بر دشمنان اهل بيت عليهم السلام، گران آمد كه اين وجود
مقدّس همچنان زنده باشد و مردم از گوشه و كنار به ديدارش بيايند و از معارف و
علومش كه لدنّي و خدائي است، استفاده كرده و بهره ببرند و به او اينقدر احترام و
تجليل و تعظيم نمايند و ترسيدند كه مبادا بساط قدرت را از زير پاي آنها بيرون كشد،
لذا توسّط همسرش جعده آن حضرت را مسموم كرده و به شهادت رساندند.
امام مجتبي (ع)در روز هفتم ماه صفر از سال 49 يا 50 هجري قمري و يا 28 صفر و
يا آخر ماه صفر وفات كرده است. صاحب مناقب، 28 سفر را روز وفات ذكر كرده ولي
بسياري از مورخين آخرين روز ماه صفر را روز وفات آن حضرت نوشتهاند و شيخ مفيد
هفتم صفر را ارجح دانسته است.
بهرحال آن حضرت نه تنها در ايام زندگاني غريب بود كه پس از وفات نيز، دشمنان
قسم خورده پدر و جدش نگذاشتند كه كنار قبر رسول خدا«ص» دفن شود و اهانت به جسد
مطهّر را تا آنجا رساندند كه به سوي آن تيراندازي كردند تا جائي كه صاحب مناقب
نوشته است: هفتاد تير از جنازه بيرون آورده شد. و سرانجام امام حسين (ع)جسد برادر
عزيزش را در بقيع كنار جدّهاش فاطمه بنت اسد، به خاك سپرد كه غبار غربت بر اين
قبر شريف همچنان ميبارد و فرزندان ابوسفيان در اين زمان نيز با هر گونه ساختن
قبور مشرّفه بقيع، من جمله قبر اين امام همام (ع)، مخالفت ميكنند؛ باشد كه منتقم
آل محمد ان شاءالله ظهور كند و انتقام امام مجتبي (ع)و ساير مظلومين تاريخ را از
ظالمان و ستمگران و دشمنان آل محمّد بگيرد و ما منتظر آن روزيم.
فرا رسيدن سالروز شهادت سبط اكبر رسول الله
را به ساحت پاك حضرت ولي الله الاعظم ارواحنا فداه و ملت مسلمان ايران و
ساير شيعيان جهان تسليت عرض نموده، موفقيّت پيروان حضرتش را در پيروي صادقانه و
مخلصانه از او و ساير معصومين عليهم السلام، از درگاه ايزد منان طالبيم.
سختگيري بيجا
پيامبر گرامي اسلام«ص»:
«لَيْسَ مِنّا مَنْ وُسِعَ عَلَيْهِ ثُمَّ قَتَرَ عَلي عِيالِه».
(مستدرك – ج 2 ص 643)
آنكسي را كه خداوند وسعت زندگي داده و او بر خانواده خويش سخت ميگيرد، با ما
بستگي معنوي و پيوستگي روحاني ندارد.