پنجم شعبان، ولادت امام
سجاد (ع)
امام زین العابدین، علی
بن الحسین السجاد سلام الله علیه در روز پنجشنبه، پنجم ماه شعبان از سال 88 هجری
قمری، قبل از وفات جدش امیرالمؤمنین علیه السلام به دو سال، در مدینه منوره متولد
شد. و پس از وفات حضرت امر علیه السلام، ده سال در دوران امام مجتبی و ده سال در
دوران پدرش حضرت سیدالشهدا علیهما السلام زندگی کرد و پس از پدر، قریب سی و پنج
سال مدت امامتش بود.
القاب مبارکش: زین
العابدین، سدی الساجدین، زین الصالحین، وارث علم النبیین، منار القانتین،الخاشع،
المتهجد، الزاهد، العابد، الزکی، الامین، البکاء، السجاد، ذوالثفنات، امام الامه و
ابوالائمه است.
کنیه اش: ابوالحسن و
ابومحمد است.
امام باقر علیه السلام
می فرماید:
پدرم علی بن الحسین،
هرگز نعمتی از نعمتهای خدای عزوجل را به یاد نیاورد جز اینکه سجده کرد. آیه ای از
آیات کتاب خدا را که سجده افتاد و هرگز خداوند سوئی یا مکر مکر کننده ای را از او
دور نکرد جز اینکه در برابر حق به سجده افتاد، و از هیچ نماز واجبی فارغ نشد، جز
اینکه سجده کرد و بین هر دو نفری که اصلاح می کرد، به سجده می افتاد و همواره اثر
سجود در تمام مواضع سجده اش نمایان بود، و لذا نام مبارکش «سجاد» شد.؟
بنده سپاسگزار خداوند
در روایت است که روزی
عبدالملک بن مروان، آن حضرت را بسیار مدح کردو ستایش نمود.
امام سجاد فرمود:
آنچه که تو گفتی و وصف
نمودی، از فضل و عنایت پروردگار سبحان و به فضل تأییدات و توفیقات حضرت حق است.
ولی کجا است شکر و سپاس آن همه نعمتهای خداوندی؟!
همانا پیامبر اکرم صلی
الله علیه و آله و سلم، آنقدر نمازش را طولانی می کرد تا اینکه پاهای مبارکش ورم
می نمود و بقدری در ایام گرم تابستان، شدت تشنگی در روزهائی که روزه داشت بر او
غلبه می کرد که دهانتش خشک و بی حرکت می شد. به آن حضرت عرض می شد: مگر نه خداوند
تو را از گذشته و آینده ات بخشیده است؟
حضرت می فرمود: آیا بنده
شاکر و سپاسگزاری نباشم؟!
خدای را برآنچه عطا
فرموده و برتری داده، در دنیا و آخرت، حمد و سپاس بی پایان می گویم. به خدا سوگند
اگر تمام اعضا و جوارح بدنم قطعه قطعه شوند و دیدگانم بر سینه ام فرو ریزند، هرگز
نمی توانم ده یکم یکی از نعمتهای بسیار زیادش که شمارشگران توان شمارش آن را
ندارند، شکرگزارم.
اگر نه این بود که
خانواده ام و سایر مردم از نزدیکان و عموم مردم بر من حقوقی دارند و ناچار، باید
آن حقوق را برآورم و تا حد قدرت در انجام آن کوتاهی نکنم، هر آینه جشمانم را به
سوی آسمان می دوختم و قلبم را به سوی پروردگارم روانه می ساختم و آن را بر نمی
گرداندم تا جانم از قالب در آید.
سپس حضرت سجاد گریست و
عبدالملک نیز گریه کرد. آنگاه حضرت فرمود: فرق است بین کسی که آخرت را طلب می کند
و برای بدست آوردن آن سعی و کوشش می کند و بین کسی که طلب دنیا است و از هرجا که
بتواند، دنبال آن می رود و در آخرت طمعی ندارد.
در روایت آمده است که
وقتی امام سجاد علیه السلام به نماز می ایستاد، بدنش می لرزید، رنگ چهره اش تغییر
می کرد و مانند سعف نخل از خوف خدا به لرزه می افتاد.
البته آن شناختی که امام
سجاد علیه السلام از خدایش دارد و می خواهد بنده شاکر و سپاسگزاری برای پروردگارش
باشد، چنان شناختی ما نداشته و نخواهیم داشت ولی لا اقل از این امامان پاک و
مطهرمان، مقداری درس بگیریم. آنها که زبدگان بودند و خداوند از هر رجس و پلیدی
آنان را پاک و طاهر و مطهر قرار داده بود و از هر گناه و حتی نیت گناهی نیز معصوم
بودند،اینچنین از خداوند خوف داشتند و می ترسیدند که مبادا لحظه ای از حضرت
ذوالجلال غفلت کنند و عمری در پشیمانی بسر ببرند که هرگز چنین اتفاقی نمی افتاد
ولی بهر حال اگر هم گناهی نداشتند همانطور که خودشان می فرمودند، می خواستند
بندگانی شاکر و سپاسگزار باشند. حال ما با این همه نعمتهای خداوند چقدر شکر
گزاریم؟!
وضعیت خود را بسنجیم و با
روش امام سجاد سلام الله علیه مقایسه کنیم تا ببینیم که فرق ما و اماممان بیش از
فرق ما بین زمین و آسمان است. ما کجائیم و آنان کجا؟ مگر ما خود را پیرو و ماموم و
محب آنان نمی دانیم؟ پس چرا اندکی به خود نیائیم و این همه عمر گرانبها را به غفلت
نگذرانیم؟
راستی آیا ما وقتی به
نماز می ایستیم، درک می کنیم که در برابر چه کسی ایستاده ایم؟ آیا می دانیم که
داریم با ملک مقتدر جبار سخن می گوئیم؟ اگر دمی بیاندیشیم و آن همه عظمت و بزرگی
را در برابر خود ببینیم، قظعاً وضعیتمان عوض می شود. ما که با کوله باری از گناه
در برابر خدا می ایستیم، باید لااقل از ذات مقدسش، اندکی خچالت بکشیم و خضوع
بیشتری داشته باشیم.
ما هرگز نمی توانیم یک
رکعت نماز مانند امام سجاد عیله اسلام انجام دهیم ولی این دلیل نمی شود که اینقدر
نماز را هم سبک بشماریم و به آن اهمیت ندهیم.
به امید اینکه پیروانی
خوب و محبانی عامل و شعیانی مخلص برای حضرت زین العابدین و پدران و فرزندانش علیهم
صلوات الله باشیم.
فرا رسیدن پنجم شعبان
المکرم، سالروز ولادت آن بزرگوار را به مقام والای ولی الله الاعظم و تمام شیعیان
و علاقمندان بویژه مقام معظم رهبری تبریک و تهنیت عرض می کنیم و توفیق همگان را در
پیروی از خط و نهجشان، از خدای بزرگ مسئلت داریم.