بمناسبت شهادت امام هشتم(ع)
به خاك روضه پاك تو آرزومندم
امام علي بن موسي الرضا(ع) در روز جمعه يازدهم ذي قعدة
الحرام سال 153 هجري قمري در مدينه منوره به دنيا آمد و در طوس در روز 17 يا آخر
ماه صفر توسط مأمون پليد مسموم شد و از دنيا رفت.
امام هشتم(ع) حدود 30 سال با پدر بزرگوارش امام موسي بن
جعفر(ع) زيست و حدود 20 سال پس از شهادت پدر، امامت كرد و پس از تحمل سالها مصيبت
و اذيت و آزار، سرانجام توسط خليفه غاصب عباسي، مأمون الرشيد، به شهادت رسيد.
فرا رسيدن اين روز مصيبت و عزا را به مقام مولا و امام
مفترض الطاعه‌مان حضرت ولي عصر ارواحنا فداه، مقام معظم رهبري و تمام شيعيان و
علاقمندان، تسليت عرض مي‌كنيم. و بدين مناسبت، قصيده بسيار جالب اين حسام را كه از
شاعران مشهور و تواناي سده نهم است و در سال هشتصد و هفتاد و پنج قمري از دنيا
رفته است و عمر خود را در ستايش اهل بيت عصمت و طهارت(ع) گذرانده است، نقل مي‌كنيم،
باشد كه خوانندگان عزيز پاسدار اسلام از اين قصيده شيواي محمد بن حسامالدين- معروف
به ابن حسام- بهره ببرند:
******
افراشت چون قضا علم زرنگار طوس پرنور چون بهشت برين شد مزار طوس
كروبيان قرار گرفتند برقرار در روضه مقرر دارالقرار طوس
اي آنكه باغ خلد نديدي بيا به بين خوشتر ز گلستان ارم مرغزار طوس
از مشهد مقدس سلطان اوليا شد
منزل و مقام ملايك مزار طوس
اين طاق نه رواق مقرنس نمونه‌ايست از عكس بارگاه شه شهريار طوس
در طوس تا قرار گرفتس ذوالجلال از عرش كرده نور تجلي نثار طوس
اي صاحب ولايت و عصمت ز روضه‌ات بركاينات هست كنون اقتدار طوس
بيت الحرام قبله شد و مرقد تو نيز آن در ميان مكه و اين بر كنار طوس
يك طوف روضه تو بصد حج برابر است روز جزا قبول كند كردگار طوس
چون حج اكبر است طواف مزار تو اي بر جهان ز روضه تو افتخار طوس
تا در عنب به زره تو را قتل كرده‌اند تلخ است كام جان جهان از خمار طوس
انگور كرده‌اند چو آب عنب حرام بر كام خويش متقيان در ديار طوس
لعنت بر آن لعين كه بدرگاه حق بر او دعوي هون خويش كند زهر خوار طوس
مانند آفتار جهانتاب روشنست از نور بارگاه تو شبهاي تار طوس
معمور باد روضه‌ات از نور ذوالجلال در دست اهل بيت تو باد اعتبار طوس
عبير مي‌دمد از ناف آهوان ختن بتاب طره تو! نرخ عبيرشان بشكن
نه از خطاست كه از چين طره تو برد صبا شمامه مشك ختابخاك ختن
چون سايه در ظلمات حجاب خويش بماند زرشك قد تو در باغ سرو سايه فكن
ز بوي طره تو چون شميم باد شمال معنبر است رياحين معطر است چمن
هماي جلوه و طاوس شكل و كبك خرام تذرو زينت و طوطي مقال و فاخته فن
نشانه رخ و زلفت گلست و سنبل تر نمونه خدو خطت شقايست و دمن
چو سرو اگر بخرامي بجانب گلزار بخود فرو شود از رشك سنبلت سوسن
بباغ سرو سهي با وجود دلجوئي كشيده پيا ز رَشك قد تو در دامن
چو غنچه گر برهاني ز روز دلتنگي بخنده گر بگشائي بسان غنچه دهن
نگر كه يوسف گل را ز زَشك عارض تو دريده است زليخاي باد پيراهن
تو را زگوي و ز چوگان همين تمام كه يار دلم بخست بچوگان زلف و گوي ذقن
گياه و لاله دمد دمبدم چو فصل بهار بر آستان تو هر دم ز آب ديده من
چو جان درازي سرو تو از خدا خواهم روم بقبله حاجت رواي اهل زمن
بخوابگاه شهادت مآب مشهد طوس شهيد خاك خراسان قتيل ظلم و فتن
رضاي مرتضوي منزلت كه خاك درش روا بود كه بود توتياي چشم پرن
بآبروي شريفش جوار اهل حجاز بخاك كوي نظيفش يمين اهل يمن
زبوي تربت پاكش اويس زنده شود نسيم اگر برساند شميم او به قرن
به برزني كه در او روضه مقدس اوست بهشت برنزند با سواد آن برزن
فراز قبه او نيز طاير ار بپرد بريزدش ز حيا پرو شهير از برغن
هماي سدره نشين را برآستانه اوست چو طايران حرم طوق طوع درگردن
هنوز شام چو عباسيان سيه پوشست كه هم زدوده عباس يافت درد حزن
بسوخت ز آتش جانسوز دوده عباس ز سوز جوشن او آفتابرا جوشن
عنب بزهر برآلوده داد مأمونش چنانكه سوده الماس داد زن به حسن
مدار امن و امان را بزهر قاتل كشت تو خود بگوي كه مأمون كجا بود مأمن
عفونت عنب زهرناك در جگرش چنان
برفت كه شد زهر زهره‌اش در تن
شفق بخون عنبگون بشست عارض خود از آن عنب كه بدان زهر ناب گشت عفن
هنوز خون جگر در درونه عنبست چنانكه در حلبي آبگينه دردي دن
چون زان عنب زخ عنابيش عنبگونشد عنب بريخت چو عناب خون دل زبدن
از آن دو دانه عنب با سرشك عنابي هنوز زهره چو زهرا همي كند شيون
گرش نه لطف جوانمردي و كرم بودي بيك مقام نبودي مقيم با دشمن
ايا مقيم مقام تو طاير جبروت ايا بخاك درت چشم روشنان روشن
مقيم خاك خراسان شدي بدرد و فراق چو با تأسف يوسف، مقيم بيت حزن
اگر نه از جهات اتفاق اهل نفاق به غدر با تو برون آمدي چه مرد و چه زن
امير قافله تنها چرا زند خرگاه شريف مكه بغربت چرا كند مدفن
بسوك قتل تو بر ينل زد بنفشه كلاه بداغ مرگ تو در خون گرفت لاله كفن
تو از بلاد عرب مسكن از ديار عجم تو از حجاز و خراسان تو را بود مسكن
بكعبه تو همه عمره كرده اهل صفا چو حاجيان بمشاعر توجهي متقن
بر آفتاب جهان تو آ» شرف دارد كه بر كواكب رخشنده آفتاب علن
بخفت حج و به هفتاد حج برابر كرد زيارت تو رسول از كرامت ذوالمن
بآفتاب چه نسبت كنم جمال تو را كه آفتاب ندارد زوال از روزن؟
زمرقد تو بهشت برين يكي منظر ز روضه تو رياض جنان يكي گلشن
نثار مرقد پاك بزرگوار تو را گرفته هفت طبق آسمان ز دُر عدن
به بوي آنكه بيابد زمشهدت بوئي صبا بخاك خراسان همي برد مكمن
سزا بود كه ضيافت كند بصد اعزاز رسول وادي ايمن تو را بسلوي و مَنَ
چنانكه باد صبا صحت آورد ببرد لب مسيح مقال تو لكنت ألكن
منم كه درس ثناي تو ميكنم تكرار بصبح و شام بروز و بشب بسر و علن
به شير مدحت تو چون لبم شود شيرين ز جويبار جنانم دهند شهد لبن
بخاك روضه پاك تو آرزومندم چو
خاك تشنه بباران و تن بخاك وطن
نمي‌رسد به ثناي تو ذهن ابن حسام مگر ثناي تو حسان كند بوجه حسن
اگر چه جوهري درج لؤلؤ سخنم بقدر تو نتوانم بلي گهر سفتن
طراوت سخن آبدار شيرينم شكست
در ثمين را رواج قدر ثمن
چو من هماي بلند آشيان سلطانم مرا چه باك ز فرياد زاغ و بانگ زغن
منم كه طوطي طبعم نمي‌دهد در باغ مجال بلبل خوش نغمه رابگاه سخن
ز بسكه باغ سخن طبع من معطر كرد ز من برند رياحين سخنوران ز من
چو ما حواله كوچيم و برگذر چاهست بچاه بر نتوان آمدن مگر برسن
من اعتصام بحبل المتين از آن دارم كه رشته‌ايست مسلسل مرا اميد وطن
*****