“مَن رَضِىَ عن نَفسِه کَتُر اَلسّاخِطُونَ عَلَیه”.
(بحارالانوار، ج ۷۲، ص ۳۱۶)
کسى که از خود راضى باشد، ناراضیان او بسیار خواهند بود.
“لَولا مَن یَبقى بَعدَ غَیبه قائِمُکُم مِنَ العُلَماءِ الدّاعین اِلَیهِ، وَالّدالِّینَ عَلَیهِ، وَالذّابیّنَ عَن دینِهِ بِحُجَجِ اللّهِ، و المُنقِذینَ لِلضُّعَفاءِ مِن عِبادِ اللّهِ مِن شِباکِ اِبلیسَ و مَرَدَتِه، لَما بَقِىَ اَحَدُ اِلّا اِرتَدَّ عَن دینِ اللّهِ. وَ لکِنَّهُم یمسِکُونَ اَزِمَّهَ قُلُوبِ ضُعَفاءِ الشّیعهِ کَما یُمسِکُ صاحِب السَّفینَهِ سُکّانَها، اُولئِکَ هُمُ الاَفضَلُونَ عِندَ اللّهِ عَزَّ و جَلَّ.”
(بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۵۶)
اگر نه این بود که پس از غیبت قائم آل محمّد(ص) برخى از علما وجود دارند که به سوى او دعوت مىکنند و مردم را به حضرتش سوق مىدهند و از دینش با استدلالهاى الهى حمایت مىکنند و ضعیفان از بندگان خدا را از افتادن در دام ابلیس و یارانش، رهایى مىبخشند پس به تحقیق هیچ کس نمىماند جز این که از دین خدا بر مىگشت.ولى آن عالمان زمام قلوب ضعفاى شیعه را مىگیرند همانگونه که ناخداى کشتى، سکّان و فرمان کشتى را مىگیرد. پس آنها نزد خداى عزّ و جلّ از همه برترند.
“لَوسَلَکَ النّاسُ وادِیاً وَ شُعَباً، لَسَلَکتُ وادِىَ رَجُلٍ عَبَدَاللّهَ وَحدَهُ خالِصاً مُخلِصاً.”.
(تفسیر منسوب به امام عسکرى علیه السلام، ص ۱۸۷ ،۳۲۹)
اگر مردم راهها و گردنههاى گوناگونى را بپیمایند، من راه کسى را دنبال مىکنم که تنها خداوند را در حال پاکى و صداقت بپرستد.
“اِنَّ اللّهَ جَعَلَ الدُّنیا دارَ بَلوى وَالآخِرَهَ دارَ عُقبى و جَعَلَ بَلوىَ الدُّنیا لِثَوابِ الآخِرَهِ سَبَباً وَ ثَوابَ الآخِرهِ مِن بَلوى الدُّنیا عِوَضاً.” (بحارالانوار، ج ۷۸، ص ۳۶۵)
خداوند دنیا را سراى امتحان قرار داد و آخرت را جاى مجازات، و بلایاى دنیا را موجب ثواب آخرت کرد و پاداش آخرت را عوض از سختىهاى دنیا.
“مُلاقاتُ الاِخوانِ نَشرَهً وَ تَلقیحُ العَقلِ وَ اِن کانَ نَزاراً قَلیلاً.”
(بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۳۵۳)
دیدار برادران سبب انبساط خاطر و بارورى اندیشه است. هر چند کوتاه و اندک باشد.
“اِنَّ لِلّهِ بُقاعَاً یُحِبُّ اَن یُدعا فیها فَیَستَجیبُ لِمَن دَعاهُ، وَ الحَیرُ مِنها.”
(تحف العقول، ص ۵۱۰)
خدا را بقعههایى است که دوست دارد در آنها به درگاه او دعا شود و او به اجابت برساند، و حائر امام حسین علیه السلام یکى از آنهاست.
“مَنِ اتَقَى اللّهَ یُتَّقى، وَ مَن اَطاعَ اللّهَ یُطاعُ، وَ مَن اَطاع الخالِقَ لَم یُبالِ سَخَطَ المَخلُوقینَ، وَ مَن اَسَخَطَ الخالق فَلیَیَقَن اَن یُحِلَّ بِه سَخَطُ المَخلُوقین.” (تحف العقول، ص ۵۱۰)
هر که از خدا بپرهیزد از او بپرهیزند و هر که خدا را اطاعت کند، اطاعت شود و هر که مطیع خداست باک از خشم مخلوق ندارد و ان کس که خدا را به خشم آورد یقین داشته باشد که به خشم مخلوق دچار خواهد شد.