سخنان معصومین
آثار گناه
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله:
«مَن اَذنَبَ ذَنباً وَ هُوَ ضاحِکٌ
دَخَلَ النّارَ وَ هُوَ باکی.»
(عقاب الاعمال ص 14)
کسی که با چهره خندان گناهی انجام
دهد، با چشم گریان بدوزخ وارد شود.
امام باقر علیه السلام:
«اِنَّ الرَّجُلَ لَیُذنِبُ الذَّنبَ
فَیُدرَء عَنهُ الرِّزقُ»
(محاسن 115)
گاه انسان گناهی مرتکب می گردد که از
روزیِ (معیّنی) محروم می شود.
امام باقر علیه السلام:
«اِنَّ العَبدَ یَسأَلُ الله
الحاجَةَ فَیَکُونُ مِن شَأنِهِ قَضاؤُها اِلی اَجَلٍ قَریبٍ اَوِالی وَقتٍ بَطيءٍ
فَیُذنِبُ العَبدُ ذَنباً، فَیَقُولُ اللهُ تَبارَکَ وَ تَعالی لِلمَلَکِ لا تَقضِ
حاجَتَهُ وَ احرَمَهُ اِیّاهُ فَاِنَّهُ تَعَرَّضَ لِسَخَطی وَ استَوجَبَ
الحِرمانَ مِنّي.»
(کافی جلد 2 ص 67)
گاه انسان از خداوند حاجتی می طلبد
که معمولاً دیر یا زود برآورده می گردد ولی گناهی از او سر میزند که در نتیجه خدای
تبارک و تعالی به فرشته می فرماید: حاجتش را بر نیاور و او را از آن محروم ساز،
زیرا خویش را در معرض خشم من قرار داده و از سوی من مستوجب این حرمان گردیده است.
امام صادق علیه السلام:
«اِنَّ الرَّجُلَ یُذنِبُ الذَّنبَ
فَیُحرَمُ صَلوة الَّیلِ.»
(کافی چاپ قدیم ص 440)
انسان گناهی مرتکب می گردد و در
نتیجه از انجام نماز شب محروم می شود.
امام صادق علیه السلام:
«مَن هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ فَلا
یَعمَلها فَاِنَّهُ رُبَّما عَمِلَ السَّیِئَةَ فَیَراهُ الرَّبُّ تَبارَکَ وَ
تَعالی فَیَقُول: وَ عِزَّتی وَ جَلالی لا اَغفِرُلَکَ بَعدَ ذلِکَ اَبَداً.»
(کافی چاپ قدیم ص 440)
کسی که آهنگ گناهی می نماید از
انجامش اجتناب ورزد، چه اینکه گاه از انسان گناهی سر می زند که خداوند متعال او را
(در آن حال) دیده و می فرماید: سوگند به عزت و جلالم که پس از این دیگر ترا
نبخشایم (و در نتیجه توفیق توبه پیدا نمی نماید).
امام صادق علیه السلام:
«اِذا اَذنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ فی
قَلبِهِ نُکتَةٌ سَوداءُ فَاِن تابَ انمَحَت وَ اِن زادَ زادَت حَتّی تَغلِبَ عَلی
قَلبِهِ فَلا یَفلَحُ بَعدَها اَبَداً.»
(کافی چاپ قدیم ص 440)
هنگامی که انسان گناهی انجام می دهد
در دلش نقطه ای سیاه پیدا می شود، چنانچه توبه کرد آن سیاهی ناپدید می گردد و اگر
به گناه ادامه داد، بیشتر و بیشتر می شود تا تمام قلبش را فراگیرد و پس از آن دیگر
روی رستگاری را نخواهد دید.
امام صادق علیه السلام:
«ما اَنعَمَ اللهُ عَلی عَبدٍ
نِعمَةً فَسَلَبَها اِیّاهُ حَتّی یُذنِبُ ذَنباً یَستَحِقُّ بِذلِکَ السَّلبَ.»
(کافی چاپ قدیم ص 441)
خداوند نعمتی را که به بنده ای عطا
فرموده است، از او نخواهد گرفت مگر اینکه آلوده به گناهی گردد که بواسطه آن سزاوار
این سلب نعمت باشد.
امام رضا علیه السلام:
«کُلَّما اَحدَثَ العِبادُ مِنَ
الذُّنُوبِ مالَم یَکُونُوا یَعلَمُونَ اَحدَثَ لَهُم مِنَ البَلاءِ ما لَم
یَکُونُوا یَعرِفُونَ.»
(کافی چاپ قدیم ص 442)
هر گاه مردم به گناهانی تازه که
قبلاً بانجام آن نمی پرداختند، آلوده شوند با بیماری ها و مشکلات جدیدی که برایشان
ناآشنا خواهد بود، مواجه گردند.