ولادت امام باقر علیه السلام
امام محمد باقر سلام الله علیه در مدینه، سوم ماه صفر و
بقولی اول ماه رجب از سال 57 هجری چشم به دنیا گشود. و پس از 57 سال که از عمر
مبارکش گذشت در سال 114 در ماه ذی حجه و بقولی در ماه ربیع الاول وفات کرد.
آن حضرت با جد بزرگوارش امام حسین سلام الله علیه مدت چهار
سال زندگی کرد و با پدر بزرگوارش 39 سال زیست و مدت امامتش 18 سال بود.
در ایام امامتش، خلافتهای غاصبانه ولید بن عبد الملک،
سلیمان بن عبد الملک، عمر بن عبد العزیز، یزید بن عبد الملک و هشام بن عبد الملک
بود که توسط هشام مسموم شد و به شهادت رسید.
کفعمی و صاحب فصول المهمه و مؤلف شواهد النبوة و شهید اول و
صاحب کشف الغمه و بسیاری دیگر از مورخین و علما معتقدند که ولادت آن حضرت در روز
سوم ماه صفر بوده است که مصادف با 13 شهریور امسال است. ما ضمن تبریک این عید سعید
به حضرت ولی عصر ارواحنا فداه، رهبر محبوب و ملت عزیز ایران و سایر شیعیان و
مسلمانان جهان، از خدای بزرگ مسئلت می کنیم که این روز بزرگ را بر برادران و
خواهران عزیز، مبارک و خجسته قرار دهد و شفاعت آن حضرت را نصیبمان نماید ان شاء
الله.
اسم و کنیه و لقب آن حضرت
اسم مبارکش محمٌد، کنیه اش ابو جعفر و القابش: باقر العلوم،
شاکر و هادی است و اشهر از همه کنیه هایش «باقر» می باشد، زیر آن حضرت علوم را
شکافت و دانشگاه اهل بیت را تأسیس و پایه گذاری نمود.
امام صادق سلام الله علیه می فرماید: روزی رسول خدا صلی
الله علیه و آله به جابر بن عبد الله انصاری فرمود:« یا جابر! انک ستبقی حتی تلقی
ولدي محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب المعروف التوراة بالباقر، فاذا
لقیته فاقرأه مني السلام»- ای جابر، تو زنده می مانی تا اینکه فرزندم محمد بن علی
بن حسین بن علی بن ابی طالب که در تورات معروف به «باقر» است را دریابی، پس هنگامی
که با او ملاقات کردی، سلام مرا به او ابلاغ کن.
جابر بر امام سجاد سلام الله علیه وارد شد، محمد بن علی را
نوجوانی خردسال یافت به او عرض کرد: بیا! آن حضرت رفت؛ آنگاه جابر گفت: به خدای
کعبه قسم که شمایل، شمایل رسول الله صلی الله علیه و آله است. آن وقت سؤال از امام
سجاد علیه السلام کرد: این نوجوان کیست؟ حضرت فرمود: این فرزند من و صاحب امر پس
از من است، این محمد باقر است.
پس جابر خود را بر پاهای آن حضرت انداخت و آنها را بوسه زد
و عرض کرد: جانم به قربانت ای فرزند رسول خدا، سلام پدرترا بپذیر. همانا رسول الله
صلی الله علیه و آله بر تو سلام رساند.
امام صادق علیه السلام می فرماید: در اینجا بود که اشک شوق
از دیدگان ابو جعفر علیه السلام سرازیر شد. آنگاه فرمود:« یا جابر، علی ابي رسول
الله السلام ما دامت السموات و الأرض و علیک یا جابر بما بلٌغت السلام»- ای جابر،
بر پدرم رسول خذا، سلام و درود خدا باد تا آسمانها و زمین برپا است و بر تو نیز
چون سلام آن حضرت را به من رساندی.
ذکر خدا
امام صادق علیه السلام می فرماید: پدرم امام باقر علیه
السلام همواره ذکر خدا می گفت. همراه او راه می رفتم، خذا را یاد می کرد؛ با او
غذا می خوردم ذکر خذا می گفت، و حتی آن هنگام که با افراد صحبت می کرد نیز از یاد
خدا غافل نبود و پیوسته می دیدم زبانش«لا اله الا الله» می گوید. و صبح هنگامی پس
از نماز ما را جمع می کرد و دستور می داد ذکر خدا بگوئیم تا وقتی که آفتاب طلوع
کند و هر کدام از ما می توانست قرآن بخواند، می فرمود: قران بخوانید و کودکانی که
هنوز سواد نداشتند، امر می کرد ذکر خذا بسیار بگویند.
عبادت در خلوت
امام صادق سلام الله علیه می فرماید: شبها رختخواب پدرم را
می انداختم و منتظر می شدم که تشریف بیاورد، و هنگامی که به رختخواب می رفت، من هم
می رفتم به رختخوابم و می خوابیدم شبی حضرت دیر کرد، بدنبالش روانه مسجد شدم. کسی
در مسجد نبود و حضرت را در سجود یافتم، ناله ای آرام داشت و با خدای خود راز و
نیاز می کرد و می فرمود:« سبحانک اللٌهم، انت ربی حقا حقا، سجدت لک یا ربٌ تعبٌدا
ورقٌا، اللٌهم انٌ عملي ضعیف فضاعفه لي، اللٌهم قني عذابک یوم تبعث عبادک و تب علي
انٌک انت التوٌاب الرٌحیم»- پاک و منزٌهی خدای من،همانا تو بحق پروردگار من هستی،
پروردگارم! برای اظهار عبودیٌت و بندگی در برارت سر بر خاک گذاشتم. خدایا! عملم
ضعیف است، تو آن را بیفزای، خداوندا! مرا از عذابت، روزی که بندگانت را بر می
انگیزی برهان و بر من ببخشای که همانا تو بسیار بخشنده و بسیار مهربانی.