شعر

حجه الاسلام بهجتی (شفق)

مثلی برای دنیا پرستان

میان منجلابی نفرت انگیز                شبی آمد به دنیا کرمکی ریز

در آغوش قذارت پرورش یافت           وزآن آلودگی عمری خورش یافت

از آن گنداب لبریز از پلیدی               قضا را موقعی بیرون خزیدی

فضائی دید از آلودگی دور                هوائی نغز و دنیائی پر از نور

زمینی در پناه آسمانی                   گشاده عالمی ، نیکو جهانی

چراغ آفتاب افکنده پرتو                   شده گیتی ز فیضش تازه و نو

بخود پیچید و گفت اینجا چه زیباست چرا ما را در آن گندابه ماواست

مزابل نیست جای زندگانی              کشم رخت خود از آنجا نهانی

ولی زاندیشه یاران دمساز               هوای منجلابش زد بسر، باز

بشد بر کرم مسکین ، کار مشکل     فروشد چون گره در عقده دل

بپیچید و بسر اغزید و تا فرق            دوباره شد در آن آلودگی غرق

ببرد از یاد آن گسترده جا را             فرامش کرد آن نور و صفا- را

***

چه مانند است حال اهل دنیا           بدین آلوده کرم نفرت افزا

جهان چون منجلابست وجهان دوست در این گنداب هایم در تکاپوست

بسر غلطد میان این لجن زار            ز دنیای دگر ، نبود خبردار

وگر لختی شود چشم دلش باز ب     جنبد در دل او میل پرواز

علایق بنددش صد رشته بر پر           دوباره در هوس گردد شناور

نهد غفلت چنانش بند برپای که        نتواند دگر جنبیدن از جای

***

بلی روح بشر را گاهگاهی              بود سوی جهان غیب، راهی

مگر چون بیند آن نور وصفا را            رها سازد جهان بی وفا را

زآب و گل نظر بردارد و دل                نبندد دل در این ویرانه منزل

دریغ ار بازاین مسکین خود رای         نهد با دست خود زنجیر بر پای

نکو آن کس که چشم از خواب وا کرد         ز زنجیر هوس، جان  را رها کرد

وز آن بهتر کسی باشد کز آغاز                 جهان را دید ورانداز خویشتن باز

نگشت از دل بدین مردار، راغب                 نشد مفتون این رویای کاذب

خردمندان بدنیا دل نبستند              زترس دام ، دست از دانه شستند

سبک روح از سر دنیا گذشتند          چو موج ، آسان از این دریا گذشتند

***

جهان سرچشمه آلودگی هاست      برون زین دخمه بس آسود گی هاست

تو روزی پرگشا زین دخمه تنگ          بزن پا بر سر این هفت اورنگ

بکن پرواز از مرز زمانه                     جهانها بین در آنسو بیکرانه

همه روشنتر از کانون خورشید                 لبالب از نشاط و شور و امید

بود جای تو بس برتر زافلاک             ندانم از چه دل بستی بدین خاک

جهان باشد چو نقش چشم بندان     که دارد جلوه ها در چشم نادان

ولی نبود به جز نقشی خیالی         بود همچون حباب از آب ، خالی

حقیقت بر تو چون گردد پدیدار           ببینی هیچ بود از اول کار

خجل گردی که دل بر هیچ بستی     نخورده می فرو رفتی بمستی

چو آن کودک که یابد کرم شب تاب    همی پندارد آنرا گوهری ناب

کند بر جمع طفلان نخوت و ناز          که چون من کیست در عالم سرافراز؟

ولی چون آید اندر روشنایی             کند واقع به چشمش خود نمائی

ببیند نیست غیر از کرمکی خوار        خجل گردد از آن بیهوده پندار

محمد حسین بهجتی (شفق)