از دستاوردهای انقلاب، یکی هم، «فرهنگ ارزشی» و «ارزش فرهنگی» بود. این فرهنگ، مخالفانی هم داشت و دارد. آن‌چه پیش آمده بود، فراتر از «تغییر نظام» بود.
نظام فکری و فرهنگی و ارزشی هم متحول شده بود.
مردم می‌گفتند:
بگذار پایمان بشکند، اما انقلابمان «پایدار» بماند،
بگذار خونمان بریزد، ولی آبروی اسلام نریزد،
بگذار خون رگ‌هایمان در جبهه‌ها زمین را سیراب کند و بر کف خیابان‌ها بریزد، تا خون حماسه و حرکت در رگ «نهضت اسلامی» و بیداری اسلامی تزریق شود،
بگذار قلب‌های در اینجا از حرکت بایستد،
تا طپش قلب‌هایی در فلسطین، لبنان، یمن و بوسنی شتاب گیرد و «انتفاضه‌ی فلسطین» زاده شود. حرکتی مقدس که امام در باره‌ی آن فرمود:
«فلسطینی، راه گم کرده‌ی خود را از راه برائت ما یافت و دیدیم که در این مبارزه، چطور حصارهای آهنین فرو ریخت و چگونه خون بر شمشیر و ایمان بر کفر و فریاد بر گلوله پیروز شد و چطور خواب بنی‌اسرائیل در تصرف نیل تا فرات آشفته گشت و دوباره کوکب دریّه‌ی فلسطین از شجره‌ی مبارکه‌ی «لاشرقیه و لاغربیه» ما برافروخت… این تنها یک نمونه از پیشرفت انقلاب است.»(۱)
هنوز هم خاکریزهایی هست که دشمنان نتوانسته‌اند در آن رخنه‌ای وارد کنند.
تلاش گسترده‌ی «تهاجم فرهنگی»، آنگونه که خوابش را می‌دیدند، نتوانست انقلاب را شکست بدهد.
درخشش «اسلام ناب محمدی» مجالی به سیطره یافتن «اسلام آمریکایی» بر اندیشه‌ی مسلمانان نداد.
تبلور این حقیقت را در پنج قاره‌ی جهان می‌بینیم،
حتی در قلب لندن و واشنگتن و کانادا و شرق و غرب.
امروز، همچون گذشته بلکه با شدت بیشتر «جنگ فرهنگ‌ها» دایر است. نگاه اهل بیتی و بینش شیعی و موج قرآنی در حال فتح سنگرهای جهانی است.
موج اسلام‌گرایی، علی‌رغم برنامه‌های سنگین اسلام‌هراسی و اسلام‌ستیزی نظام سلطه و فریب و دروغ، رو به افزایش است.
راه حسین و عاشورا، از «گذرگاه اربعین» رو به اندیشه‌های جهانی گشوده شده است.
«خط مقاومت»، خواب از چشم صهیونیسم و آمریکا و اروپا گرفته است.
«حزب‌الله»، «انصارالله»، «جیش‌الشعبی»، «طوفان‌الاقصی»، «حماس» فلسطین و غزه و جبهه‌ی مقاومت، خط روح‌الله را ادامه می‌دهند.
«ولایت»، محور حرکت‌های انقلابی است.
«بصیرت»، چاشنی سلاح‌های مبارزان است.
طشت رسوایی کشورهای غربی، با شعارهای حقوق بشری‌شان از بام افتاده است.
آزادی مورد ادعای آنان، متعفّن و دل‌آشوب گشته است.
اینک به برکت «انقلاب اسلامی» همه جا دیده می‌شود.
فقط «چشم بینا» لازم است که ببیند و «گوش شنوا» که بشنود.
از آنان که «عینک آمریکایی» و «سمعک انگلیسی» به چشم و گوش دارند، هیچ انتظاری نیست.
چشم‌ها و گوش‌های بسیاری در جهان امروز، حقیقت را می‌بینند و می‌شنوند، ولو کره المشرکون…
پی‌نوشت:
۱- صحیفه‌ی نور، ج ۲۰، ص ۲۳۴٫