سخنان
معصومین
سپاس نعمت
ها
*پیامبر
اکرم «ص»:
«ما فتح
الله علی عبد باب شکر فخزن عنه باب الزیادة»
(اصول کافی
ج2 – ص 94)
خداوند در
شکر گزاری (نعمت) را به روی بنده ای نگشاید و در افزایش (آن را ) از وی دریغ دارد.
(خداوند بنده ای را موفق به شکر گزاری نعمت نمی کند مگر این که در افزایش آن را
بروی می گشاید).
*امیر
مؤمنان «ع»:
«اذا وصلت
الیکم اطراف النّعم فلا تنفروا اقصاها بقلّة الشکر».
(نهج
البلاغه فیض ص 1093)
هنگامی که
اوائل نعمتها به شما رسید، بازمانده آنها را با کوتاهی در سپاسگزاری از خویش دور
نسازید.
*امام باقر «ع»:
«ان ابی علی
بن الحسین(ع) ما ذکر لله عزوجل نعمة علیه إلا سجد»
(علل
الشرایع- ص 88)
پدرم علی بن
الحسین (ع)هیچ نعمتی از نعمتهای الهی را که از آهن برخوردار بود، یاد نمی کرد، مگر
آنکه سجده شکر را بجای می آورد.
*امام باقر
«ع»:
«لاوالله ما
أرادالله تعلی من الناس الا خصلتین : ان یقرواله بالنّعم فیزیدهم و بالذنوب
فیغفرهالهم».
(اصول
کافی-جلد4-ص 185)
بخدا سوگند!
خداوند از مردم جز دو خصلت نخواسته است:»
(یکی)
اعتراف به نعمتهای او تا آن را افزایش دهد و (دیگر) اعتراف به گناهان تا برایشان
ببخشاید.
*امام
صادق«ع» :
«ما من عبد
انعم الله علیه نعمة فعرف انّها من عندالله الّا غفرالله له قبل ان یحمده».
(اصول
کافی-ج4-ص159)
هیچ بنده ای
نیست که خداوند بر او نعمتی ارزانی دارد و آن نعمت را از طرف خدا بداند، جز اینکه
خداوند پیش از آنکه او سپاسگذاری آن را بجای آورد، او را بیامرزد.
*امام
صادق«ع» :
«شکر النعمة
اجتناب المحارم و تمام الشکر قول الرجل: الحمدلله رب العالمین».
(اصول
کافی-ج2-ص95)
سپاسگزاری
(عملی) نعمت، پرهیز از محرمات الهی است و شکر گزاری کامل انسان، گفتن: الحمدالله
ربّ العالمین است.
*امام
صادق«ع»:
«من أنعم
الله علیه بنعمة فعرفها بقلبه فقد أدی شکرها».
(اصول
کافی-ج2-ص96)
هر کس که
خداوند به او نعمتی عطا فرماید، پس او آن را قلباً(بعنوان نعمت الهی( بشناسد
شکر(قلبی) آن را بجای آورده است.
*امام جواد
«ع» :
«نعمة
لاتشکر کسیّئة لا تغفر».
(سفینة
البحار ج1 ص 700)
نعمتی که
شکر آن بجای آورده نشود، هماند گناهی است که آمرزیده نگردد.