سوم شعبان
روز پاسداری از خون حسین علیه
السّلام
بنا به روایت مشهور ولادت با سعادت
سالار شهیدان امام ابی عبدالله الحسین علیه السّلام در روز سوّم شعبان سال چهارم
هجرت واقع شده است. حضرتش نزدیک به هفت سال از دوران رسالت را درک نمود و سی سال
پس از آن با پدر بود و ده سال در دوران امامت برادر و مدت امامت آن حضرت قریب ده
سال بود و در سال 61 هجری در حادثه فراموش نشدنی عاشورا آن چه داشت در طَبَق اخلاص
نهاد و فدای راه محبوب نمود. و بدین سان الگو و اسوه همه آزادگان و رهروان حقّ
گردید.
در روایت از اسماء بنت عمیس نقل شده
که گفت یک سال پس از ولادت امام مجتبی علیه السّلام برادرش حضرت امام حسین علیه
السّلام متولد شد. پیامبر صلی الله علیه و آله به خانه زهرا سلام الله علیها آمد و
به من گفت: اسماء! فرزندم را بیاور. او را در پارچه ای سفید پیچیدم و به حضرتش
دادم. اذان در گوش راستش گفت و اقامه در گوش چپ. و او را بر دامن خود گذاشت و
گریست. گفتم: پدر و مادرم فدای تو باد گریه برای چیست؟ فرمود: بر این فرزندم گفتم
او اکنون به دنیا آمده. فرمود: گروه تجاوز گر بعد از من او را می کشند. شفاعتم
نصیب آنها نخواهد شد.
نام آن حضرت همانند برادرش از سوی
خداوند تعیین شد. و این نامها همانند نام پدر و جدّ آنان برای اوّلین بار در میان
عرب ذکر می شد و هیچکس قبل از آن چنین نامی نداشته. و این مطلب خود نوعی لطف و
اختصاص از سوی خداوند متعال است. خداوند درباره حضرت یحیی علیه السّلام آن گاه که
به پدرش بشارت می دهد می فرماید:
«یا زکریّا انّا نبشّرک بغلام اسمه
یحیی لم نجعل له من قبل سمیّا»: ای زکریّا ما تو را بشارت می دهیم به پسری که نامش
یحیی است و پیش از او برای او هم نامی قرار ندادیم.
در روایات بسیار که عامه و خاصه نقل
کرده اند وارد شده که برای نام گذاری فرزندان زهرا سلام الله علیها از رسول خدا
صلی الله علیه و آله نظر خواهی کردند و آن حضرت فرمود: من بر خدای خویش سبقت نمی
جویم. و این اشاره به اهمیت اینه امر در مورد این بزرگواران است. فرشته وحی فرود
می آمد و نام آنان را از سوی خداوند نازل می نمود. و طبق روایات بسیار این نامها
ترجمه عربی نام فرزندان هارون است به این مناسبت که امیرالمؤمنین علیه السّلام
نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آله مانند هارون نسبت به موسی علیهما السّلام
است.
روز پاسدار
نام گذاری سوّم شعبان به روز پاسدار
بسیار مناسب و بجا است. پاسدار کلمه ای است که در فرهنگ انقلاب اسلامی حکایت از
روحیه شجاعت و شهامت و فداکاری و از خود گذشتگی دارد. پاسدار حقیقی وواقعی تلاش می
کند تا حد مقدور صفات والای حسینی را در خود جلوه دهد. پاسدار سعی می کند جمله «یا
لیتنا کنا معک» را عینیت بخشد. پاسدار فریاد «هیهات منّا الذلّة» آن حضرت را نصب
العین خویش قرار داده و نه تنها آن را بصورت شعار می نماید بلکه عملاً از هر گونه
ذلّت و خواری در برابر دشمن ابا دارد و هیچ گاه تسلیم زورگوئی ابرقدرتان نمی شود.
پاسدار گر چه به یک مجموعه نظامی وابسته است ولی عملاً از هر چه بجز خدا است حتی
سمت پاسداری وارسته است. پاسدار واقعی لباس و آرم ندارد، ملیّت و خاک او را جذب
نمی کند، و اگر با دشمن می جنگد با نیت حسین و با هدف حسین و با اخلاص حسین می
جنگد. و چون سوّم شعبان روز ولادت بزرگ پاسدار اسلام است چه زیبا است که این روز
«روز پاسدار» نامیده شده است. این روز، روز همه ملت مسلمان است چرا که روز حسین
«ع» است و روز پاسدار. و همه ملت ما پاسدارند و همه پیرو حسین علیه السّلام. و همه
فریاد «هیهات منّا الذلّة» را در عالم طنین انداخته اند.
نکته ای که باید توجه داشت این است
که برادران پاسدار و همه آنان که می خواهند پاسدار خون حسین علیه السّلام باشند
باید سعی کنند که در همه ابعاد، خلق و خوی حسینی داشته باشند. گر چه صفت شجاعت و
فداکاری آن حضرت از همه صفات نیک و خجسته او برجسته تر است ولی تنها این بعد نیست
که او را ممتاز ساخته. جود و کرم، مهربانی و عطوفت، گذشت و بخشش، اخلاص و کُرنش در
برابر خداوند متعال، تواضع و فروتنی و آن چه خوبی در یک انسان مورد ستایش است در
آن حضرت به نهایت زیبائی و درخشش تجلّی می کرد.
در روایت است که آن حضرت بر عده ای
از مستمندان می گذشت که ردائی را پهن کرده و در آن نان خشک گذاشته می خوردند، آنها
حضرتش را دعوت کردند. بی درنگ زانو زد و با آنان تناول نمود سپس فرمود: دعوتتان را
پذیرفتم، دعوتم را بپذیرید و آنان را به خانه برد و به بهترین وجه پذیرایی نمود.
ولید بن عقبه امیر مدینه بود و با آن
حضرت در مورد زمینی نزاع داشت، در مجلس حکومتی خواست اظهار قدرتی کند. امام حسین
علیه السّلام عمامه او را برداشت و بر گردنش پیچید. مروان حکم گفت: بخدا قسم تا
کنون چنین جرأتی را نسبت به یک امیر ندیدم! ولید گفت: تو برای من در خشم نیامدی
بلکه از حسد چنین گفتی در حالی که می دانی زمین از آنِ او است. امام برخاست و
فرمود: زمین برای تو. یعنی من برای زمین نزاع نمی کنم بلکه تسلیم ظلم نمی شوم.
داستانها که حکایت از نهایت عظمت آن
حضرت در اخلاق کریمه و صفات پسندیده دارد بیش از آن است که در مقاله یا کتابی
بگنجد. و از یادگارهای ارزنده آن حضرت دعای عرفه است که با مضامینی بسیار عالی و
در نهایت خضوع و خشوع است. پس بکوشیم تا به راستی و درستی و در همه ابعاد پیرو آن
حضرت و پاسدار ارزشهائی باشیم که او آنها را گرامی می داشت.
«السلام علی الحسین و علی اولاد
الحسین و علی اصحاب الحسین الذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السّلام».